Blogpost: Gert-Jan van den Bemd

Aangetast

30-12-2014 door Gert-Jan van den Bemd

+4 niet meer leuk × vind ik ook leuk

‘Strangers on a Train’, ‘The Cry of the Owl’, de Ripley serie… Patricia Highsmith schreef fascinerende verhalen en romans, over alledaagse mensen die in belastende situaties belanden. Hoe haar hoofdpersonen met de spanning omgaan die een dergelijke situatie teweegbrengt, wordt in haar boeken in een sobere, bijna houterige stijl genoteerd. Maar juist dat maakt haar werk zo beklemmend en verontrustend.
Zelf was Highsmith eigenlijk nooit echt op haar gemak bij andere mensen. Ze had vele relaties, in het begin – tegen beter weten in - met mannen, later met een hele reeks vrouwen. Allemaal waren ze gecharmeerd van haar mysterieuze schoonheid.
Eén van hen, Rolf Tietgens – what’s in a name - fotografeerde haar toen ze begin twintig was, met kleine, stevige borsten. Helaas ging het met dat uiterlijk snel bergafwaarts. Door te veel Gauloises en te veel drank veranderde ze van een frisse jonge meid in een lelijke oude vrouw, die zo op een sigarettenpakje zou kunnen, als waarschuwing voor de gevolgen van roken.
Waarschijnlijk hield Highsmith meer van haar slakken dan van mensen. Ze had er bakken vol van. En toen ze van Engeland naar Frankrijk verhuisde, smokkelde ze de diertjes mee… volgens eigen zeggen onder die prachtige borsten. Dat lijkt – gezien de foto van Tietgens - niet aannemelijk. Maar wellicht waren die borsten toen al door alcohol, teer, nicotine en de zwaartekracht aangetast.