Blogpost:
Demandiekokenkan
Achter de schermen bij Man Bijt Hond
Ja! De man die koken kan kwam op nationale televisie. Twee weken geleden had ik mijn eerste tv-opnames. En nog wel bij een best populair programma als Man bijt hond. Trots ben ik er op al heb ik wel lange tijd me afgevraagd of het er goed op zou komen en ik niet voor gek zou staan. Dit is mijn kijkje achter de schermen van de opnamedag. Heb je het filmpje zelf nog niet gezien?
Hier is de link:Mijn fragment bij Man Bijt Hond
Enkele weken geleden werd ik benaderd door Man Bijt Hond (MBH). Of ik mee wilde doen aan hun item over keukenprinsen. Na het kijken van deze items, twijfels, overleg thuis, overleg met vrienden, nog wat twijfels, heb ik dan uiteindelijk ja gezegd. Het gevoel van trots dat ik hiervoor werd gevraagd en mijn nieuwsgierigheid gaven de doorslag. En niet onbelangrijk, als je wat wilt met koken of schrijven, of allebei, dan moet je soms stappen nemen en uit je comfortzone stappen.
“Life begins at the end of your comfortzone.”
Ik besloot, samen met de redactie, het recept voor kip op bierblik te maken. Dat hadden de kokende mannen nog niet laten zien. Maar dan wel met eigengemaakte barbecuesaus, flatbreads en guacamole. Want de lat mocht van mij wel iets hoger zei ik dapper. Alsof gewoon met mijn hoofd op televisie al niet uitdagend genoeg was. Af en toe ben ik zo ambitieus dat ik mezelf wel voor mijn hoofd kan slaan.De locatie waar de kip vandaan moest komen was uit mijn eigen Flevopolder. En dan wel bij de Polderhoenhof (http://www.polderhoenbestellen.nl/) waar kippen biologisch worden gehouden, 11 a 12 weken leven en in die tijd ook nog eens de kans krijgen gewoon kip te zijn. Iets wat me in deze tijd van kiloknallers en dierenleed echt wel aan mijn hart gaat.
De afspraak werd gemaakt en de laatste dingen doorgesproken. Ik had wel wat puntjes. Het is toch een stuk van jezelf en je privéleven dat je aan iedereen laat zien. MBH is een type programma dat mensen soms ongelukkig kan neerzetten. Door de soms wat satirische of “open deur” vraagstelling. En daar zat wel mijn zorg. Koken is een passie, net als schrijven en daar kan ik dan best beschermend over zijn. En de manier van vragen stellen kan er best toe leiden dat je voor de spreekwoordelijke paal komt te staan. Achter mijn laptop kan ik mijn teksten nog tien keer herschrijven voordat ze online gaan. Maar hier blijkt dat het toch wel veel opnames in één keer zijn. Deze zorg is me grotendeels weggenomen in het gesprek met de redactie. Of het op tv ook uiteindelijk is gebleken weten we nu. Twee weken geleden waren de opnames. Alsof ik op mijn examenuitslagen zat te wachten zat ik met een mok koffie al zappend, maar naar niets te kijken, te wachten op het team van MBH.
“If you want something in your life you’ve never had, you’ll have to do something you’ve never done.”
Na een kennismaking, kop koffie, een inleidend gesprek met verslaggeefster Geeske en wat voer voor de vragen tijdens het koken zijn we naar de kippenboer gereden. Daar hebben we diverse takes opgenomen. Ik in een weiland die naar de winkel liep, ik over een paadje, een begroeting met de boer, nog een begroeting met de boer, een stukje film tussen de kippen, bij de kippen, een stukje pratend over de kippen, ik hurkend bij de kippen, samen in de koelcel en ga zo maar door. Mooi om dat een keer van zo dichtbij mee te maken. Hoe televisie maken werkt. Ook leuk, het kijkje in dit bedrijf. Kippen van jongs af aan tot aan slachtrijp zien. Uiteindelijk is daar maar een klein stukje van overgebleven.
Daarna mocht ik echt aan de gang. Na een shot van mijn thuiskomst konden we meteen aan de slag. Niet gerepeteerd maar gewoon spontaan beginnen. Iets dat voor iemand die graag niets aan het toeval overlaat best lastig is.Hoewel ik vaak tijdens het koken, ook van mijn eigen recepten, toch het recept erbij gebruik, deed ik hier alles uit mijn hoofd. Ik had deze recepten al zo vaak gemaakt, dat moest, ondanks gierende zenuwen, best lukken. Al beschrijvend wat ik deed en vragen beantwoordend mocht ik eindelijk gaan koken. Tijdens het pakken van de ingrediënten en al pratende raakte ik de draad kwijt van de ingrediënten die ik nodig had en stappen van klaarmaken. Onmiskenbaar kwam de vraag: “U bent even de draad kwijt?” Uhm ja haha. Dan zak je toch even door de grond hoor. Wordt dit zo een tv momentje (nee gelukkig)?. Maar de draad werd gelukkig snel gevonden en we konden weer verder.
“A comfortzone is a beautiful place but nothing ever grows there.”Eerst de barbecue saus maken, toen de guacamole en als laatste de flatbreads. Die flatbreads zijn er alleen niet op gekomen. En dat is jammer. Want die zijn zo makkelijk en lekker.Tijdens dat koken werden natuurlijk steeds vragen gesteld die je best van de wijs brengen. “Dit is toch barbecuesaus? Maar waarom barbecueën we dan niet?” Of: “Heeft u al zin in het koken?”, “Bent u altijd zo netjes in de keuken?”, “Gaat er ook wel eens iets mis en wat doet u dan als er gasten zitten?”, “Waar komt die passie voor koken nou vandaan? ”, “Uw vrouw is zeker wel blij met u dat u zo vaak kookt?”
Sommige vragen zijn op dat soort momenten wat makkelijker te beantwoorden dan anderen. Ook omdat ik, als perfectionist pur sang, graag het goede antwoord wil geven dat recht doet aan de passie van het koken, mijn gezin en als het even kan wil ik graag ook nog een grapje maken. Ja dat zijn behoorlijk wat eisen. Maar je bent perfectionist of niet. Een halve perfectionist bestaat immers niet. Ik probeerde vooral spontaan te blijven zeggen wat in mij opkwam op dat moment. Al had ik wel al enkele vragen voorbereidt vooraf.Ondanks de soms wat lastige en best flauwe vragen had ik er wel echt lol in. Ik ben benieuwd of dat ook van het scherm komt of niet. Want in mijn hoofd was ik op dat moment vooral met het koken bezig en de verwerking van de gegeven antwoorden op mijn vragen.
Na de bijgerechten was de kip eindelijk aan de beurt. Even inmasseren met olie: “U geeft de kip wel echt een flinke massage he?” Tsjah, wat moet je daar nu op zeggen. Dat een goed stuk vlees ook met liefde moet worden behandelt. Daarna de rub en het notoire bierblik dat in de kip moest natuurlijk. En omdat een kip met een bierblik in zijn achterste wat apart gevonden wordt, moest dat natuurlijk een keer of drie gefilmd. Ook de reden van het gebruik van het blik zelf, moest natuurlijk toegelicht. “Ik vind het maar raar” zei de verslaggeefster. Ik zei nog dat hij met een zonnebril op nog veel cooler is. Maar dat hoefde dan weer niet. Toen mocht die prachtkip de oven in en had ik even drie kwartier lucht. De filmploeg nam even pauze en ik ruimde mijn keuken op. Ik wist dat ik nog iets moest zeggen over de smaak van deze topper. Dus al opruimende floepte daar het idee in mijn hoofd.
“Find your comfortzone, then leave it.”
De laatste opnames waren als volgt de kip, na de glacering uit de oven halen. Blik eruit, kip rusten en ik de tafel dekken. Voor één want ik was die middag doelbewust alleen thuis. Snel de flatbread opmaken, dubbelklappen en echt even oprecht genieten van het stukje eetbaar geluk zoals ik het noemde.Dit deel is niet in het item gekomen maar ik kreeg daarna de vraag of het niet sneu was dat ik zo helemaal alleen zat te eten. Nee, want één het was zo afgesproken voor het item (maar dat zei ik niet), en twee, geef mij een bord eten en ik ben allang gelukkig.Deze vraag was een bruggetje van het MBH team om ook aan tafel te komen. “Als u er op staat willen we best aanschuiven hoor.” En dus vroeg ik ze er vanzelfsprekend nog even bij. De camera liep door, ik pakte een paar borden, we maakte nog een paar flatbreads klaar, proostte met een biertje en aten van de kip. En toen was het tijd om af te ronden nadat we van 9:30 tot 15:00 uur hadden gedraaid.Nu bijna twee weken later kijk ik met trots terug op deze ervaring. Ik heb het gedaan. Ben uit de comfortzone gestapt en heb een hoop geleerd en ben een leuke ervaring rijker. Wil je ook een keer zoiets doen en twijfel je? Doe het. Stap uit je comfortzone. Maar maak goede afspraken vooraf. Het is uiteindelijk wel jouw hoofd en leven dat wordt gefilmd.
Lees verder op mijn site
