Blogpost: Renee Blom

Actueler dan gedacht

22-10-2020 door Renee Blom

+3 niet meer leuk × vind ik ook leuk

In deze bijzondere tijd heb ik het gevoel dat mijn onlangs verschenen boek steeds actueler wordt. Waar mijn moeder graag wilde dat haar verhaal over haar tijd als joods meisje in de kampen tijdens de Tweede Wereldoorlog vertelt zou worden, zodat nog veel meer mensen zich bewust worden van wat oorlog met kinderen doet, realiseer ik mij nu nog meer dat haar verhaal helemaal niet alleen over traumatische ervaringen in oorlogstijd gaat, maar om veel en veel meer. Zeker tijdens deze coronacrisis wordt pijnlijk duidelijk hoeveel kinderen lijden onder de in enkele maanden tijd veranderde wereld. Of het nu om Nederlandse kinderen gaat, kinderen in vluchtelingenkampen, kinderen met een beperking en ga zo maar door; hun zorgeloze wereld is minder zorgeloos geworden. En voor kinderen die al in zorgelijke omstandigheden opgroeien, zijn de omstandigheden alleen maar zorgelijker en vaak ook gevaarlijker geworden. Ze raken uit het zicht waardoor we nog minder weten wat er achter de voordeur gebeurt.
Mijn moeder gaf de oorlog aan ons door, omdat er na de oorlog amper ruimte voor haar was om haar trauma's te verwerken. Iedereen was druk zijn eigen leven weer op de rit te krijgen. En ze mocht toch blij zijn dat ze de oorlog had overleefd. 
Laten we deze keer niet weer dezelfde fout maken en niet onderschatten wat deze pandemie met heel veel kinderen doet. Zorg dat ze over hun ervaringen, of ze in onze ogen nu klein of misschien wel te groot en pijnlijk zijn, kunnen praten in plaats van te zwijgen. Spreken is zilver, zwijgen is goud is in deze context een spreekwoord dat mensen nog decennialang en zelfs van generatie op generatie schade kan berokkenen. Helaas blijft het dus nodig om verhalen als die van mijn moeder te blijven vertellen, al is die oorlog alweer 75 jaar geleden.     Foto: Mijn moeder Marceline en ik (1960)