Blogpost:
LeenRaats
Bekentenissen van een schrijfster: deze aspecten uit mijn roman zijn autobiografisch
Fantasie, ervaringen van jezelf, gevoelens van anderen, iets wat je ooit ergens las, hoorde of zag: je gooit het allemaal op één grote hoop en kneedt er verhalen van. Je bent in de ban van het verhaal en je personages, en zelf niet begaan met de vraag waar dit allemaal vandaan komt, wat echt is en wat niet. Want voor jou als schrijver is het op dat moment allemaal écht, binnen de realiteit die je voor je personages creëert.
Maar goed, nadat de eerste lezers zich in mijn roman ‘De schade beperken’ hadden verdiept, kreeg ik onvermijdelijk de nodige vragen en opmerkingen van mensen die bepaalde personages en gebeurtenissen in het boek meenden te herkennen. Dus bekeek ik mijn roman vanop een afstand, en dacht zelf na over welke aspecten van mijn boek hun wortels in de realiteit hebben.
Dit zijn er enkele.Voor alle duidelijkheid: ik ben niet Wil, noch Elke, noch Lena of een ander personage uit mijn boek en de verhaallijnen zijn compleet verzonnen, op een paar details na die hun wortels in de realiteit vinden – maar daarom niet mijn realiteit. Maar moesten Wil, Elke en Lena mensen van vlees en bloed zijn, zou ik maar al te graag eens een avondje met hen op stap gaan, want ik denk wel dat het zou klikken. Let the good times roll!
Hier en daar een vleugje waarheid…
Op een gegeven moment vertelt Elke dat ze droomde dat ze achtervolgd werd door een tijger. Dat is iets dat ik zelf al meermaals droomde.
Wil is freelance journalist. Zelf ben ik freelance copywriter en heb ik ooit nog in de journalistiek gewerkt.
Wanneer Elke in het ziekenhuis ligt, bijt ze in de vinger van een verpleegster. Zelf beet ik ooit tot tweemaal toe – zij het dan onbewust – in de vinger van een kaakchirurg die mijn wijsheidstand wilde trekken. Het is hem uiteindelijk toch gelukt. Held.
Net als Wil studeerde ik journalistiek in Mechelen. Veel van de beschrijvingen zijn dan ook gebaseerd op vage herinneringen aan mijn eigen studententijd, al zijn die natuurlijk ook weer op één hoop gegooid met veel fantasie.
Wil en Elke luisteren naar muziek waar ik zelf ook van hou. Net als Wil verslond ik vroeger de Aardschok en OOR van voor naar achteren om nieuwe bands te leren kennen en interviews te lezen met mijn favoriete artiesten.
Net zoals Wil stel ik weleens vast dat ik gaten in mijn sokken heb – liefst in het bijzijn van veel mensen, natuurlijk.
Het betoog van Wil – in een van de flashbacks naar haar studententijd – over hoe blues mee aan de grondslag ligt van rock en metal, had letterlijk uit mijn mond kunnen komen. Wat zeg ik, is al talloze keren letterlijk uit mijn mond gekomen de afgelopen vijftien jaar. Aan alle arme zielen die het ondertussen al (meermaals) hebben moeten aanhoren en degenen die het in de toekomst nog zullen moeten aanhoren: sorry.
Net als Wil en Elke voer ik graag en vaak absurde conversaties. Mijn vriend functioneert daarbij niet zelden als doorgaans niet zo meegaand slachtoffer/gesprekspartner.
Net zoals Elke heb ik een T-shirt met daarop een foto van Trump met een rode streep door en de niet mis te verstane boodschap: ‘Nazi Trumps fuck off.’ Ik kocht het ooit op Ieperfest na een optreden van mijn jeugdidool Jello Biafra van Dead Kennedys. Het is een verwijzing naar hun nummer ‘Nazi punks fuck off’, en op het moment dat ik het kocht was Trump in de running om president te worden. Op dat moment geloofde ik nog dat de boodschap op mijn T-shirt een paar maanden later achterhaald zou zijn.
Net zoals Elke heb ik in callcentra gewerkt. Not my finest moments.
Dj Puke bestaat echt. Ik heb hem in het boek geschreven omdat hij op de releasefuif van mijn boek zou spelen, maar dat kon vanwege de lockdown niet doorgaan. Misschien maak ik dat later nog goed met bijvoorbeeld een verjaardagsfeestje voor mijn roman.
Net zoals Lena organiseer ik graag feestjes en ben ik soms wekenlang op voorhand bezig om de ultieme party playlist samen te stellen. Ik bewaar die in mapjes op mijn computer en geef hen namen. Soms zet ik die lijsten achteraf nog eens op en dan dans ik rond de tafel.
Bepaalde uitspraken van bijpersonages zijn ooit gedaan door vrienden, niet zelden op feestjes en festivals. Het grootste deel is echter verzonnen.
Echte en verzonnen plekken
Magasin 4 is een van mijn favoriete concertzalen. Het is effectief een magazijn waar ongelooflijk fijne optredens plaatsvinden en waar je een ruime selectie aan speciale bieren kan verkrijgen. Helaas zijn de wc’s ook effectief minder aangenaam en dat is een understatement. Ik heb er ook daadwerkelijk Siberian Meat Grinder gezien, en leerde die band net als Wil op Groezrock kennen.
Ook Le Cercueil, in een zijstraat van de Grote Markt in Brussel, bestaat echt. Ik heb er eens van een paar frisse tripels genoten met mijn vriend en een Zweedse kameraad die bij ons logeerde.
The South of Heaven is effectief een metalcafé met een zaaltje aan in Bilzen, waar ik weleens naar optredens ga.
De Muziekodroom is dé rocktempel van Limburg, waar ik mijn nekwervels zeer vaak op de proef heb gesteld en sommige van mijn vrienden leerde kennen.
Veel van de beschrijvingen van Hasselt zijn gebaseerd op echte plekken in de jeneverstad. Denk maar aan de Kapelstraat met de Gigaswing.
De wijk waar Wil en Elke wonen is verzonnen. Maar ik denk dat we ons allemaal wel een dergelijke wijk kunnen voorstellen… Zelf woon ik trouwens ook in een rustige woonwijk net buiten de Hasseltse Grote Ring, maar gelukkig heb ik wel toffe buren en (helaas?) geen crazy kaboutervrouwtje in mijn straat wonen.
De Puinhoop is dan weer een verzonnen café, al is er in Houthalen, recht tegenover de mijn, wel een café met die naam, maar daar ben ik nooit binnen geweest.
Alle andere overeenkomsten met bestaande personen of feiten zijn gebaseerd op puur toeval. Schol!
(c) Leen Raats
Lees verder op mijn site
