Auteur
Blogpost:
LeenRaats
Bekentenissen van een schrijfster: ik hou van de tekst van 'Eye of the tiger'
Paar keer live gezien, altijd een feestje. Maar ze hebben me dus ook respect bijgebracht voor die wereldhit van Survivor, of toch voor de tekst. En dan vooral deze passage:
So many times, it happens too fast
you trade your passion for glory
Don’t lose your grip on the dreams of the past
you must fight just to keep them alive
Wham! Bam! Uppercut! Vat anders even mijn levensmotto samen in vier zinnen. Want inderdaad, hoe vaak ruilen we onze passie in voor glorie, voor rijkdom, voor wat door deze zieke maatschappij – die we überhaupt zelf mee creëren en in stand houden – als ‘normaal’ wordt beschouwd?
En hoe vaak laten we onze dromen tussen onze vingers slippen als hagelwit zand op een tropisch strand, omdat we ervan overtuigd zijn dat het toch maar dromen zijn en dat we ze nooit zullen waarmaken?
En hoe ik vecht, om ze in leven te houden. Dag na dag. Een dag niet voor je dromen gevochten, is een dag niet geleefd.
Weet je nog, toen je kind was? Je had zoveel dromen en wilde plannen. Je zou superheld worden, als piraat de zeven zeeën bevaren of wonen in een huis gemaakt van snoep.
Zelf was ik er rotsvast van overtuigd dat ik een wereldberoemd schrijver zou worden, dat ik miljoenen boeken zou verkopen en dat geld en die roem gebruiken om wereldvrede te bewerkstelligen en en passant even die honger in Afrika te stoppen en dat gat in de ozonlaag te dichten. You’re welcome.
Maar toen begon het. Een nimmer aflatende stroom van ‘neens’. Nee. Niet doen. Stop. Mag niet. Kan niet. Wees nu eens realistisch. Nee. Laat dat los. NEE. Hoe vaak krijgen we ‘nee’ te horen voor we volwassen zijn?
Telkens we ook maar overwogen om onze kleine teen buiten de grenzen van de ‘normaliteit’ neer te poten, werden we teruggefloten. Men leerde ons om binnen de lijntjes te kleuren, recht te knippen, en vooral om te zwijgen tot ons wat gevraagd werd. We leerden dat we onze fantasie, dromen en passie moesten beteugelen.
Dat we ‘realistisch’ moesten zijn en kiezen voor een leven tussen de lijnen, een carrière die geld opbrengt, en dat geld spenderen we niet aan een peperkoeken huis op de maan, maar aan een villa in pastoriestijl die we dertig jaar lang afbetalen met het geld waarvoor we onze ziel verkochten.
We creëren labels voor hen die dit weigeren te doen. Idealist. Hippie. Nietsnut. Gek. Dromer. Anarchist. En je kan er zelf vast nog een paar verzinnen, niet?
En weet je wat het ergste is van allemaal? Tijdens dit proces worden we zelf deel van het systeem, iemand die kinderen en volwassenen die zich weigeren te conformeren op het matje roept. We zijn vergeten hoe groot de dromen waren van dat kind in ons, of we worden er op een pijnlijke manier aan herinnerd en roepen de ander tot de orde. Want als wij een beetje moeten sterven vanbinnen, dan mogen we dat van anderen ook verwachten…
Maar we kunnen toch niet anders, hoor ik je denken. We moeten toch geld verdienen, een dak boven ons hoofd hebben, ons conformeren aan anderen om mee te kunnen draaien in deze maatschappij, om geluk, liefde en materiële rijkdom te creëren?
Ja en… neen.
En zo zijn we weer bij dat briljante tekstfragment aanbeland, dat over zoveel meer dan boksen gaat.
So many times, it happens too fast
you trade your passion for glory
Don’t lose your grip on the dreams of the past
you must fight just to keep them alive
Tenminste, dat is hoe ik het aanvoel. Maar ik ga echt niemand vertellen hoe hij of zij moet leven. Ik hoop alleen dat de dreams of your past een plekje krijgen. Doe het niet voor mij, maar voor jezelf.
Lees verder op mijn site
