Blogpost:
Istvan Kops
Cruising
Love, exciting and new
Come aboard. We're expecting you.
Love, life's sweetest reward.
Let it flow, it floats back to you.
En al die tortelduifjes aan boord van dat schip zagen er uit alsof ze enkele decennia daarvoor al hun eerste pacemaker hadden gekregen. Waarom ben ik dan nu toch overstag gegaan? Omdat ik zelf al oud begin te worden? Voor degene die mij niet kent, ik ben 43 jaar oud. Dat vind ik zelf vrij jong, maar misschien hou ik mezelf voor de gek. Aan de andere kant, wie doet dat niet?
De eerste keer dat ik een cruise overwoog was amper twee maanden geleden toen ik twee weken op Curacao zat, al is de kiem misschien al iets eerder ontstaan. Hoe dan ook, ik liep door Willemstad toen mijn aandacht werd getrokken door een enorme witte muur die de skyline van Willemstad niet alleen domineerde, maar zelfs dwarfde. Ik wandelde nieuwsgierig richting de pier van de cruise terminal en keek zo een tijdlang naar het enorme schip. Onwillekeurig raakte ik gefascineerd. Door dat enorme gevaarte, al die mensen op dat schip, de enorme operatie die erachter schuil moest gaan. Toen ik dat allemaal zo op stond te nemen, dacht ik terug aan een interview dat ik in de herfst heb gehad met Sebastian Fitzek, die in verband met de promotie van zijn boek Passagier 23 naar Nederland was gekomen. Dat boek speelde zich bijna helemaal af op een cruiseship en Sebastian vertelde me honderduit over het leven aan boord. Dat het een hele stad op zichzelf was waar zesduizend mensen op leefden, zonder politie aan boord en meestal varend onder een vlag van een bananenrepubliek.
Ik besloot mijn ogen nog eens goed de kost te geven vanuit het plaatselijke filiaal van de Starbucks alwaar ik een mooi uitzicht op het schip had. Terwijl ik aan een Peppermint Mocca Frappucino zat te lurken, viel me op hoeveel jongelui van en aan boord kwamen. Niet het publiek dat ik had verwacht. Het zouden de kleinkinderen van de mensen kunnen zijn die ik in mijn hoofd had zitten. En op dat moment denk ik dat het besluit werd genomen. Ik wilde de proef wel eens op de som nemen. Hoe zou het zijn om een paar weken op zo'n schip te zitten? Toen ik mij in de weken daarna een beetje inlas, zag ik dat ik geen internet aan boord zou hebben. Hoe zou het ook anders kunnen? Een router heeft geen zin, dat ding maakt midden op de oceaan natuurlijk nergens contact mee. 3 of 4G idem dito. Geen zendmasten midden in de oceaan. Je bent twee weken echt afgesneden van de rest van de wereld, samen met een stuk of vijf- tot zesduizend anderen. En dat biedt natuurlijk een uitstekende gelegenheid tot het lezen van boeken. Geen afleidingen.
Het duurt nog even voordat ik daadwerkelijk afvaar. Het schip vaart slechts één keer per jaar. Eén ding weet ik echter al zeker. Er gaat een stapel boeken mee. En ik ga een dagboek bijhouden. Nee, dat klinkt te vrouwelijk. Ik noem het een logboek! Dat sluit ook beter bij de nautische omgeving aan. In dat boek noteer ik mijn boeken en de ervaringen van het leven op zee. Dit blog wordt dus te zijner tijd vervolgd.
