Blogpost:
Ellen IJzerman (prowisorio)
Dan is het lente
De e-mail bevatte echter geen wonderdichtmiddel, maar het verzoek om Zo word je een geweldige dichter van Ellen Deckwitz voor Hebban te recenseren. Ditect mailde ik onderstaande terug.
Of ik nu de eerste en/of enige was die reageerde of dat het absurde idee dat ik dan een gedicht zou insturen voor de Turing gedichtenwedstrijd ervoor zorgde dat ik het boekje vol dichttips mocht recenseren, weet ik niet, maar het werd me gegund en een paar dagen later viste ik de dichttips van Ellen Deckwitz uit mijn brievenbus. Omdat er eerst nog twee andere boeken aan de beurt waren (Doorgang van David Mitchell en Superschool van Eric van 't Zelfde, beide van harte aanbevolen!), kwam ik pas vorige week aan het boekje van Ellen Deckwitz toe. En dat terwijl het sluitingstijdstip van de Turing wedstrijd inmiddels angstwekkend nabij was: 15 november, middernacht.
De recensie van Zo word je een geweldige dichter is zojuist ingeleverd, dus wat ik van dat fijne boekje vol handige poëzieproposities vind, kun je binnenkort op Hebban lezen. En mijn gedicht? Nou.... Ook ingeleverd! Gisteren (zondag) om 14:44 uur.
Het gedicht heb ik gemaakt door een aantal hints van Deckwitz op te volgen. Één zelfs zeer letterlijk, nl haar filmblik: "[...] het volgende gedachte-experiment [...] Stel, je moet ergens even wachten, op een perron of een rij in de supermarkt. Ik stel me dan voor dat de ruimte waarin ik me bevind een kunstwerk is. Om mij, een willekeurige toeschouwer, iets te zeggen wat ik nog niet wist."
Dat "iets te zeggen wat ik nog niet wist"-gevoel voelde bekend... iedere keer dat ik dat ik naar het letterlijke filmpje keek en luisterde van de Duitse pianospeler, Klavier Kunst, Imagine spelend op zijn piano voor de deur van Bataclan raakte ik niet alleen (weer) ontroerd, maar zag ik iets dat niet klopte. Iets dat me dwars zat. En ineens, na de zoveelste keer, zag ik het en zette het beeld stil. Mijn filmblik.
Het idee was er. Nu nog het gedicht. Hoe te beginnen? Wel of geen titel? Schrappen, rijmen, of juist niet. Klinkt het? Klopt het? Is het origineel? Spelling controleren, interpunctie, enjambement en klaar! Of nee, die Google-vertaaltoets, die moet ook nog. Al was het maar omdat het zo'n originele zevertest is. Goud waard, dat boekje!
En uiteindelijk dacht ik.. dit is um. Zo moet het maar. Opsturen. Nu. De wereld in met dat werk! zoals Deckwitz het noemt.
Verbeeld
Voor de hele mikmak staat verweesd
het witgetande beest
dat droomt.
Zwarte vlakken kijken elkaar aan
Slechts één traan
valt.
Wat jullie, of de jury er ook van vinden, ík ben blij met het resultaat en kan tot half december dromen van het winnen van de Turing gedichtenwedstrijd samen met duizenden, en duizenden anderen. En als ik dan te horen krijg dat, ondanks de fantastische kwaliteit van mijn gedicht er toch 1000 andere beter waren, dan troost ik me maar met de gedachte dat een week later de dagen weer lengen ... nog even dan is het lente.
En die ene traan. Die blijft vallen.
