Auteur
Blogpost:
Gertie Schouwenberg
De Camino ligt vol rode haringen
In drie dagen tijd lees ik de 375 pagina’s en het dankwoord uit. Het boek is smoezelig, dus ik weet meteen weer waarom ik zelden biebboeken leen. Gek genoeg kan ik wel tegen vieze vlekken als ik een tweedehandsboek koop of krijg. Dan is het namelijk van mij en vind ik het visibele en vaak voelbare voorgebruik verre van vunzig. Vreemd.
Maar genoeg over de vorm, terug naar de inhoud.
Via twee ik-personen en een anonieme brievenschrijver ontrafelt zich het mysterie van de plotselinge zelfmoord van de man van hoofdpersonage Lotte Bonnet. Deze oorlogsvluchteling uit Bosnië maakt tijdens het lopen van de camino in Zuid-Frankrijk een einde aan zijn leven. Exact een jaar na zijn dood legt Lotte dezelfde route af, op zoek naar het waarom van zijn daad.
Het boek doet wat een thriller moet doen. Het is vlot geschreven en zo spannend dat je blijft lezen. Op soepele wijze verweeft Niewierra het nu van de wandeltocht met het verleden van de burgeroorlog in Joegoslavië. Zo leer je veel over hoe deze – en waarschijnlijk bijna elke andere – oorlog ontstaat en wat die doet met mensen. Maar het fijnste van alles is ongetwijfeld het einde: dat verrast mij. Best bijzonder, want misdaad is al van kinds af aan mijn favoriete fictiegenre in literatuur en film. Het succesvol opsporen van de dader is voor mij – na decennia training – daarom slechts een kwestie van tijd. Zo niet in De Camino. Dit pelgrimspad naar Santiago de Compostella blijkt bezaaid met rode haringen.
Wellicht is het boek daarom zo bezoedeld.
Tijdens het lezen gebeurt er nóg iets wonderbaarlijks: ik krijg zin om zélf de camino te lopen. Een gek gevoel voor iemand die alleen als het echt niet anders kan de benenwagen neemt. Bovendien kruip ik het liefste elke avond in mijn eigen bed, dus ook een verblijf in buitenlandse hotels, B&B’s en – God verhoede – hostels staat niet op mijn verlanglijstje. Gelukkig loopt de Nederlandse weg naar het graf van Sint Jacobus door mijn dorp, zodat ik me ook zonder ver te reizen een ware pelgrim kan wanen.
Op Santiago.nl vind ik de exacte route. Met vier kilometer is die te doen, zelfs voor een wandelweifelaar. Nadeel is wel dat ik eerst naar het beginpunt en vanaf het eindpunt weer huiswaarts moet stiefelen. Pak je makkelijk vier extra kilometers mee. Dat is mij te gortig. Komt bij dat ik het lokale Jacobspad via Google Street View inmiddels tot op asfaltkorrel- en grassprietniveau heb verkend en ‘m dus in mijn hoofd al heb gelopen. Mijn rugzak is daarom tot nog toe in de kast gebleven.
Maar de camino blijft lokken. Wie weet trek ik binnenkort alsnog de stoute wandelschoenen aan.
