Blogpost:
mus-mabelle
De schaamte voorbij....
Dat gezegd zijnde, ik zie al wel eens wat passeren op "tinternet" en de hype van de Zeven Zussen was ook mij niet ontgaan. Geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht om het te lezen! Ik vroeg aan mijn mama wat zij ervan vond. Ze vond dat ik minstens het eerste boek moest gelezen hebben alvorens me negatief uit te laten. Daar had ze natuurlijk een punt maar zo snel ging ik niet overstag. Ik hou gewoon niet van dat zeermzoet gedoe. Elk mannelijk personage lijkt wel waanzinnig knap terwijl we allemaal weten dat er maar weinig echte knappe mannen op deze aardbol vertoeven. Bovendien weten deze hartstochtelijke mannen steeds de juiste woorden te vinden die elke vrouw wil horen. Nu, ik weet niet hoe het met de woordkeuze van jouw wederhelft gesteld staat maar ik kan je verzekeren dat de mijne geen kaas gegeten heeft van dat soort onzin. Hij is rechttoe rechtaan zoals 99% van de mannelijke bevolking. De overige 1% is homo maar weet het nog niet. :-)
Maar het bloed (ahum) kruipt waar het niet gaan kan.... na enkele weken nukkig de boot afhouden, was mijn nieuwsgierigheid te groot en kocht ik het eerste boek van de Zeven Zussen. Halverwege het boek was ik verkocht. In recordtempo volgden alle andere boeken. En op de dag dat Zon verscheen, kocht ik meteen een exemplaar en kroop verwachtingsvol met Electra in mijn bed.
Hoe zeer ik ook genoot van deze boeken, ik merkte bij mezelf toch een lichte schroom om dit op te biechten. Ik die altijd zo neerbuigend gedaan had over dit genre las nu alles wat ze kon vinden van Lucinda Riley en consoorten. Vandaag zeg ik met fierheid dat ik ook enorm kan genieten van een romantisch boek op tijd en stond. En nog belangrijker, ik schaam me er niet meer voor! Nah!
