Blogpost:
Barbara Oosthoek
De weg naar een eigen boek
Schrijven is werkelijk een zaligheid, je kan er alles wat je in je hebt in kwijt, niet begrenst door de mogelijkheden van de werkelijkheid. Al boeit het werkelijke leven mij toch het meest. Schrijven over wat je beleeft in je leven, de ups en bijbehorende downs, die het geheel een kleurrijke soep maken vol verrassingen. Doel is dan ook uiteindelijk een semi-biografische roman te schrijven over belevenissen uit mijn leven, hier en daar ietwat aangepast uit privacyoverwegingen.
De opzet is er inmiddels, de manier van het schrijven is bepaald. Nu de vulling nog, het selecteren van de inhoud, wat wel en wat niet. Een grote klus, maar wat zalig is het om te schrijven. Schrijven over je belevenissen en te proberen er een positieve lering uit te trekken. Een ieder maakt van alles mee in zijn leven, hoe ouder, hoe voller de rugzak. Het is de kunst hoe met het dragen ervan om te gaan.
Fases die je doorloopt
Nu als 38 jarige vrouw kan ik zeggen dat er al wat fases in manieren van omgaan met, zijn gepasseerd. Als kind probeerde ik me te verstoppen in mijn eigen fantasie en vooral vroeg naar bed te gaan naar de wereld van dromen. Als tiener, bekeek ik nu achteraf bezien, de wereld vanuit een onrealistische benadering en geloofde dat het allemaal aan mij lag als me iets overkwam. Of juist niet, het afschuiven is immers makkelijker dan jezelf confronteren. Als jongvolwassene, dacht ik nu eindelijk volwassen te zijn en de wijsheid in pacht te hebben, hoe mis zat ik daar. Rond mijn dertigste realiseerde ik me hoe het leven uit steeds volgende fases bestaat en ik weer eentje verder was gegroeid door dit besef. Met 33 jaar werd ik mama, de grootste verandering in korte tijd denkbaar. En in de laatste 5 jaar ben ik velen malen die 5 jaren ouder geworden geestelijk en vooral ook wijzer. De kwartjes zijn aan het vallen. Tijd om die eens te gaan verwoorden op papier.
Schrijven op mijn eigen plek online
Voor nu 'gebruik' in mijn website als dagelijkse uitlaatklep voor alledaagse belevenissen. Een zaligheid om gewoon te kunnen schrijven over je persoonlijke leven, je eigen plek online. Zelf het idee een deel van deze schrijfsels te bundelen is er, hier en daar wat aangepast, tot het maken van een geheel. Tot nu toe houdt iets me tegen, het is best een grote stap. Niet eens de gedachten of het wel of niet gelezen zou worden is de hoofdreden van het niet overgaan tot actie. Meer een soort onzekerheid, of dit wel echt mijn weg is: schrijfster worden van een eigen uitgave.
Wat ik mij afvraag? Zijn er meerdere toekomstige schrijvers bezig met duidelijke boekideeën in hun hoofd en toch die grote vrees om over de bekende 'drempel' te stappen? Hebben allen (of veel) schrijvers dat moment gekend voor ze de diepe sprong gingen wagen? Ook het gaan schrijven onder eigen naam houd mij bezig. Is dat tegenwoordig nog wel verstandig? Aan de andere kant: waarom zou ik me moeten schamen voor de woorden, die ik het papier toevertrouw en die nooit mij persoonlijk kunnen worden aangerekend? Een schrijver heeft immers zoveel vrijheid als de woorden die hem of haar bekend zijn. Het is mijn waarheid of fantasie, of mix in welke verhouding dan ook. Nooit de waarheid.
Kortom: mijn schrijfdroom krijgt steeds vastere vormen en het bruist van binnen en wacht tot het moment van uitbarsting, om te gaan schrijven, delen en uitbrengen. Vele stappen nog om te nemen, vele ervaringen die ik zal krijgen onderweg, maar uiteindelijk kom ik er wel.
Lees verder op mijn site
