Auteur
Blogpost:
Annerieke de Vries
DOG SPOT 1
Twee weken daarvoor kwam zij als eerste naar me toe. Ik tilde haar uit de ren die in de woonkamer van Erika, de fokster, stond en werd overladen met hondenkusjes. Ze kroop direct in mijn nek en deed daarmee de naam van haar van origine Duitse ras, eer aan. De keuze uit de vijf teckel puppy’s was op deze manier niet moeilijk. Sien gaf direct zoveel liefde. Bovendien zwiepte haar staart olijk heen en weer. Zij mocht bij ons komen wonen.
Het afscheid was lastig. Erika stopt zoveel liefde in haar hondenkroost dat ik het moeilijk vond om als eerste het snoezig plaatje van het nest te verstoren. Ik dacht aan moederteckel Sara en ook aan de pup die als laatste opgehaald zou worden.
Veel tijd om mijn menselijke emoties op de viervoeters te projecteren kreeg ik niet. De lang gekoesterde wens voor een ruwharige teckel was uitgekomen en dat betekende dat het uit was met de rust.
De eerste nacht was Sien zo verdrietig dat ik besloot bij haar te blijven. Mijn lief bromde: ‘Is dit het voorland?’ en draaide zich in ons mensenbed om. Gewapend met kussens en dekentjes voor op de bank, nam ik het warme hondenlijfje uit de bench en legde het op mijn borst. Ze kroop direct in mijn nek, zuchtte diep en sliep. Even waande ik me 28 jaar terug. Mijn zoontje sliep alleen op zijn buik, iets dat wiegendood kon veroorzaken, zo had ik ergens gelezen. Wekenlang heeft hij, heel knus, op mijn borst geslapen.
Ik streelde Sien, drukte een zoen op haar harige kopje en hoopte dat ik weer snel naast mijn lief de nacht kon doorbrengen. Toen schoten de woorden van mijn wijze moeder door mijn hoofd: ‘Ach kind, het is een fase.’ Ik aaide de grappige flaporen en besloot heel erg van deze periode te gaan genieten.
