Auteur
Blogpost:
LeenRaats
Duizenden verhalen in één
Ik verkeerde in de illusie dat de schrijfkunst in feite neerkomt op niets anders dan het feilloos overbrengen van jouw gevoel (of dat van je personages) op zoveel mogelijk mensen.
Oh, wat had ik het mis. Dat besef drong enkele jaren geleden – eindelijk! – tot me door. Een andere persoon zal nooit exact hetzelfde voelen als jij – en dat mag ook geen streefdoel zijn. Een gedicht, verhaal, lied of kunstwerk weekt bij iedereen andere gevoelens los, afhankelijk van zijn of haar achtergrond en levensloop. Zelfs de huidige gemoedstoestand van je lezer kan een wereld van verschil betekenen. Allemaal factoren die jij niet in de hand hebt – en dat is maar goed ook!
Waar ik me vroeger weleens ergerde als ik in een juryrapport van een wedstrijd een onverwachte interpretatie van mijn gedicht las, vind ik het nu fascinerend om te horen hoe mijn lezers over mijn werk denken; wat het bij hen losmaakt, welke drijfveren zij mijn personages toedichten, van welke verhalen zij een krop in de keel kregen – en waarom.
Ik heb een paar keer het zeldzame genoegen gehad om andere mensen mijn werk te horen voordragen en dan hoor ik in feite een ander gedicht of verhaal dan het werk dat ik aan het papier toevertrouwde.
Een verhaal ontstaat niet wanneer het op papier wordt gezet, een verhaal wordt geboren vanaf het ogenblik dat het gelezen wordt. Hoe mooi is de wetenschap dat je nooit één verhaal schrijft, maar duizenden verhalen tegelijkertijd? Dat elke lezer zijn eigen verhaal schrijft?
(c) Leen Raats
Lees verder op mijn site
