Blogpost:
Erik Le Romancier
Een nieuwe column? Nee, voor nu toch even een teaser uit Lotsdochter. Nood breekt pret?
***
Vrijwel alles was in een maand tijd op de één of andere manier veranderd. Veel gebouwen waren opeens voorzien van stevig traliewerk voor de vensters en boden daarmee een ongastvrije, afwerende indruk. Maanwelle een beetje kennende, was al dat ijzer officieel bedoeld om dieven, relschoppers en ander tuig buiten te sluiten, maar in feite vooral om het vrouwvolk binnen te houden. Veilig opgeborgen achter slot en grendel als de huisslavinnen die zij waren.
En er was meer veranderd, zo zag ze. Op vrijwel elke straathoek stonden nu Wachters. Niet de slecht getrainde, licht bewapende amateurs van vroeger, maar grimmig kijkende, met messen, knuppels en zwepen bewapende jongemannen die zichzelf erg serieus namen. Hoe dichter ze bij het marktplein kwamen, hoe meer Wachters ze zag en hoe grimmiger en gewichtiger ze oogden. Vroeger was het een koud kunstje geweest langs de Wachters te glippen om weer eens weg te sluipen voor een urenlange, verboden zwerftocht in de Rode. Die jongens van toen konden bij wijze van spreken nog niet eens hun eigen gat afvegen. Ze wist zeker dat ze de Wachters nog steeds in de luren kon leggen als dat nodig was, ze was immers snel, stil, soepel en kende de stad en de Rode op haar duimpje, maar ze betwijfelde of het nog net zo makkelijk zou gaan. Opnieuw leek het haar een goede zaak haar lichaam en geest zoveel mogelijk in vorm te houden.
Wat Asverze tegenviel, was dat het aantal vrouwen op straat dramatisch was gedaald. Het waren nu voornamelijk mannen die de wegen bevolkten. De paar dames die zich nog op straat lieten zien, waren vrijwel zonder uitzondering in gezelschap van één of meer mannelijke begeleiders. De meeste vrouwen die ze zag, waren gehuld in de vormloze, verhullende kleding die ze zelf ook droeg, maar er bestonden ook andere uitdossingen. Sommige mannen vonden het blijkbaar nodig hun vrouwen juist in een soort hoerenkleding te laten paraderen. Dit is dus wat je kreeg als mannen bepaalden welke kleding je als vrouw moest dragen, zo schoot het door haar heen. Dan eindigde je als seksloze schim, of als schimmige sekswerker. Veel meer smaken waren er niet. Het zei alles over het wanstaltige vrouwbeeld van de mannen van Maanwelle.
De meest onaangename verrassing wachtte Asverze op hun eindbestemming, het volmaakt ronde marktplein. De trieste aanblik van de daaraan gelegen, geschonden Tempel van de Grote Moeder schokte haar tot op het bot. Tijdens de rellen na de broekverbranding was de halfhouten Tempel, één van de oudste en heiligste gebouwen van de stad, beschadigd geraakt en deels afgebrand. Maar terwijl alle andere beschadigde gebouwen inmiddels weer waren gerepareerd, of in ieder geval in de steigers stonden, vertoonde de Tempel van de Grote Moeder nog steeds geen enkel teken van herstel. In plaats daarvan stond hij als een rotte kies heel lelijk af te steken tegen de aan de overkant van de markt gelegen Tempel van Vader Zon, die juist onberispelijk oogde. Ze was benieuwd hoe haar zusje het broodnodige herstel ter hand ging nemen. Asmara kennende, hield ze haar hart vast.
Lees verder op mijn site