Een paar jaar geleden ligt ze daar opeens bevallig te pronken met haar schoonheid, vanuit het niets verschenen met vier kloeke delen tussen de andere vrijgezelle boeken. Het is om gek van te worden. Ik voel bewondering, jaloezie en ontmoediging. Welke beginnende schrijver gaat het nu nog aandurven zelf een boek te schrijven, wanneer daar opeens zo’n bevallige Italiaanse de zaak binnen zweeft?Het doet mij denken aan Zwei kleine Italiëner van Conny Froboess, Songfestival 1962. Ze werd zesde, maar niemand weet meer wie er eerste werd dat jaar. In dit geval zijn het niet twee kleintjes, maar vier dikke pillen die als een Napolitaanse bende de winkel onder controle houden. Ze is onweerstaanbaar en buiten elke verhouding van schoonheid, precies zoals haar beide hoofdpersonen Elena en Lila.Wie is deze Elena Ferrante? Het is niet de eerste vraag die bij mij opkomt wanneer ik de boeken zie liggen, maar hij wordt later toch actueel. Op dit moment denk ik alleen nog maar aan de ruimte in mijn boekenkast. Wie moeten er voor haar wijken en wanneer gaat dat gebeuren? Ik durf het niet. Het is teveel. Ik laat haar aan haar lot over en druk na druk verschijnt zonder dat ik haar mee naar huis vraag.Dan is opeens het moment daar. Ik weet nog precies waar ik haar weer ontmoet, het is in de weggeefwinkel in Edam. Daar ligt ze moederziel alleen in haar eentje. Zo erg. Alleen deel een kijkt mij bekommerd aan met die prachtige ogen van dat meisje op het omslag. Onweerstaanbare ogen en voor mijn gedachten af zijn ligt ze al in mijn armen.En zo begint een prachtige leeservaring, met uitzicht op nog drie delen. Dat geeft een enorme rust. Het is een soort second life, een tweede leven, wanneer je in zo’n wat groter project aan het lezen bent als Hans Warren, Voskuil of Elena.Maar wie is zij eigenlijk? Die vraag begint rond te zoemen en wordt gesteld en beantwoord in de Groene en in de Volkskrant in september 2017. Elena Ferrante is een man! Het is een lange weg, maar dankzij de geheimzinnigheid van de schrijfster zelf, de vraag wordt al op de achterflap gesteld, ze correspondeert alleen per e-mail, komt het antwoord langs de twee lijnen van tekst en geld. Ze hebben de tekst geanalyseerd en zijn het geld gevolgd. Het blijkt te gaan om een Italiaanse schrijver van 74 jaar, Domenico Starnone. Eerst denken ze nog dat het zijn vrouw is, want het is haar bankrekening en een man die zo vanuit een vrouwelijk hoofdpersoon schrijft?
Maar goed. Ik zal het sprookje niet nog verder verstoren. Het is voor Starnone ook al niet leuk, want nu heeft hij succes als Elena Ferrante en nu lijkt hij jaloers te zijn op zijn eigen pseudoniem en wil hij nergens over praten. Ga het maar lezen. Het is prachtig. Ik kom er nog op terug.
Ate Vegter, 13 juni 2018
www.atevegter.wordpress.com
Lees verder op mijn site
