Auteur
Blogpost:
Arwen Mannens
En daar kom ik mezelf tegen...
Vandaag kreeg ik een leuk berichtje op facebook.
Enkele weken terug botste ik op een vriendin die ik in jaren niet gezien had.
Ik vertelde haar dat "Illiyana" uitkwam en zij heeft onmiddellijk een exemplaar besteld.
Vandaag kreeg ik dus een berichtje van haar.
En ze vertelde me dat ze het een mooi boek vond.
Ja, dat moet ze zeggen omdat we vrienden zijn, dacht ik.
Maar toen haalde ze herinneringen op aan een moment waarop we een heel diep gesprek hadden.
Een vriendin van mij had net zelfmoord gepleegd, en ik voelde me zeer klein binnenin.
Ik kon nergens heen en zij was de enige waarmee ik kon praten.
"Toen heb je me je ware zelf laten zien", zei ze "dat was de enige keer.".
En ja, dat is zeer confronterend. Maar misschien heeft ze gelijk.
Want ik heb niet graag dat mensen mij als "zwak" zien en ik zal in slechte tijden een masker opzetten.
Maar toen kwam het mooie compliment.
"Ik herken mezelf in Illiyana. De dingen die ze zegt, hoe ze zich voelt."
We zijn dan beginnen chatten.
En het gesprek eindigde met "Het probleem is dat er momenteel een paar dingen zijn waar ik de confrontatie (nog) niet mee wil aangaan... maar gesprekken als deze doen me idd denken om het toch maar eens te doen.".
Als dit is wat Illiyana teweeg brengt, dan ben ik nu al de gelukkigste schrijver op aarde.
Want ik heb steeds kracht gehaald uit boeken en personages en het raakt me diep te horen dat anderen zich zo voelen bij mijn boek.
Het raakt me zo sterk dat het woorden zijn die blijven echoën in mijn hoofd.
Ik geloof alvast in haar, want ik heb haar steeds gezien als een sterke vrouw.
En ik ben heel vereerd met haar lieve boodschap.
Hij hoort eigenlijk bij het lijstje dat ik deze week postte, en daarom verdient zij haar eigen blogje.
Liefs,
Lees verder op mijn site
