Blogpost:
AlbertGomperts
F.B. Hotz: een schijvers schrijver
Die zeldzaamheid heeft wel iets moois, en het zou met niet verbazen als Hotz tevreden neerkijkt op de enkelingen die Boekwinkeltje.nl en tweedehands markten afstruinen om wat 'spul' in handen te krijgen.
Hotz zelf heeft nooit veel om kwantiteit en populariteit gegeven. Hij was mensenschuw en stond diametraal tegenover schrijvende schreeuwlelijken zoals Jan Cremer, of de wat beschaafdere maar ook de publiciteit zoekende Jan Wolkers.
Wat is er nu zo bijzonder aan Hotz? Voor mij is dat zijn vermogen om het menselijk verkeer uit te benen, dieper te tasten dan wie ook, en daarmee te verbazen. Het menselijk verkeer is een drama van spiegels bij Hotz. Niemand reageert primair, maar altijd vanuit de verwachting dat de ander een verwachting heeft, en dat die ander daarin ontzien moet worden. Een volkomen gebrek aan assertiviteit dus bij de hoofdpersonen, die lachen als het van ze verwacht wordt, geen enkele wil hebben buiten het voldoen aan de normen van anderen. Hun pogingen aan andermans wensen te voldoen mislukken keer op keer, waarna de hoofdpersoon de schuld op zichzelf laadt; hij (het zijn altijd mannen) is er weer niet in geslaagd een succes van zichzelf te maken, want de eisen van de anderen waren eenvoudig te moeilijk.
Dit gegeven komt met name in de (haast) autobiografische verhalen naar voren, die een Proustiaanse kwaliteit van detailering en waarneming hebben.
Mijn Hotz-verzameling is nog niet compleet. Ik verheug me op het struinen en op de vergeelde exemplaren met een naam van de vorige eigenaar erin. Ik besef dan dat ook die ooit door de geest van Hotz is aangeraakt.
