Auteur
Blogpost:
Yvonne Franssen
Flikken!
Maar toen was er opeens dat moment waarop ik om me heen keek en op iedere prullenbak, lantaarnpaal, bushalte en boomstam wel een Kamer 305 poster prijkte. Op sommige plekken kon je nog een stukje van de Schaduwen affiches van vorig jaar zien zitten. Ik heb nog overwogen om er een filmpje van te maken…
Maar dat heb ik niet gedaan. In plaats daarvan kwam ik op het briljante idee om me aan te melden voor een figurantenrol in de populaire tv-serie Flikken Maastricht. Misschien zou een acteercarrière wel een mooie aanvulling zijn op mijn boekpromotie-activiteiten. In no time ontving ik een e-mail met het verzoek om door te geven op welke datums ik beschikbaar was en drie dagen later was ik ’s ochtends voor dag en dauw onderweg naar Maastricht.
Het was verschrikkelijk koud, maar de dag begon met hete koffie en gebakken eieren en dat maakte veel goed. Na een stevig ontbijt begon het echte werk, stipt om acht uur zaten we met zijn allen op een terras te acteren dat we het helemaal niet koud hadden. Een dame die in haar eentje aan een tafeltje zat kreeg een tijdschrift aangereikt zodat ze kon doen alsof ze zat te lezen. In mijn tas zat – uiteraard, zoals altijd – een exemplaar van Kamer 305 en ik wilde nog opspringen en roepen ik heb een boek voor je! Neem asjeblieft dit boek! Lees dit boek! Hoe gaaf zou het wel niet zijn als iemand op een willekeurig terras in een willekeurige aflevering van Flikken Maastricht in Kamer 305 zou zitten te lezen?! Héél gaaf!
Maar ik sprong niet op en ik riep niet en na een poging of dertig á veertig stond de terrasscène erop en was het moment voorbij.
In de volgende scène was ik winkelend publiek. Ik overwoog of ik het zou aandurven om een dame te acteren die zonet in een boekwinkel de spannende thriller Kamer 305 had gekocht en tegen de boekverkoper had gezegd dat ze om het milieu te sparen geen tasje hoefde, maar ik durfde het er niet op te wagen. Tijdens de instructies was ons duidelijk te kennen gegeven dat het niet de bedoeling was dat merken op kleding en schoeisel zichtbaar in beeld zouden zijn, ik zou me zomaar kunnen voorstellen dat datzelfde gold voor boektitels.
Na een gezellige en goedverzorgde lunch bracht ik de rest van de dag als voorbijganger door. Ik stak op zeer overtuigende wijze diverse straten over en wachtte als een volleerd passant een keer of duizend tot het voetgangerslicht op groen sprong. Ik bedwong de neiging om midden op het zebrapad per abuis mijn tas te laten vallen zodat er voor het oog van de camera een spannende thriller uit kon buitelen en ik viel geen van de bekende acteurs lastig met het verzoek om samen met mij en Kamer 305 op de foto te gaan. Niet omdat ik zo karaktervol was hoor, de mogelijkheid deed zich helaas niet voor.
Maar… mocht je nou te zijner tijd naar aflevering zeven óf negen van seizoen veertien van Flikken Maastricht zitten te kijken, wees dan niet verbaasd als je zomaar ineen een befaamd auteur ziet zitten koukleumen op een terras. Of nonchalant een straat ziet oversteken. En mocht je na afloop van die aflevering desondanks bij jezelf denken dat je behoefte hebt aan meer spanning, zet dan die tv uit en koop een boek! Kamer 305 of zo. Geschreven door een zéér getalenteerde acteur. Eh… auteur!
