Blogpost:
Joukjevv
Geen nieuw Millennium meer ...
Eigenlijk is het vervolg op de eerste drie delen van de reeks van Stieg Larsson hooguit goed te noemen, maar ze missen het raffinement van Larsson. Zo werd in mijn ogen het vervolg op de reeks goed maar niet meesterlijk te noemen. Larsson schreef de Millennium-trilogie vanuit een bepaalde gedrevenheid, puttend uit zijn kennis van het Zweedse rechts-extremisme en zijn journalistieke werk is hierin verwerkt ,en juist die specifieke gedrevenheid mist David Lagercrantz. Dat Lisbeth Salandar uit een criminele familie komt, kon en kan niet langer worden uitgebuit, daar kun je nog wel mee leven als je dit boek leest zonder de eerste vijf delen achter je kiezen te hebben, maar Mikael Blomkvist, toch wel één van de belangrijkste hoofdpersonages uit de eerste reeks, die net als zijn geestelijk vader Larsson een gedreven journalist hoort te zijn om misstanden in de Zweedse samenleving aan de kaak te stellen, is veel minder uitgesproken.
Duidelijk over de top. Niets mis met de schrijver David Lagercrantz, maar hij mist het pure rauwe en boze en de maatschappelijke verontwaardiging. Ik vind het plot heel erg ingewikkeld met een erg lang middenstuk met veel wisselende verhaallijnen waarin heel weinig veel gebeurt waardoor de vaart uit het boek gehaald wordt en niets weg heeft van de eindstrijd tussen de beide zusjes.De kracht zit misschien wel in de laatste zin uit het boek waarin de schrijver en zijn twee geadopteerde hoofdpersonen bijna unaniem zeggen: “Ja, het werd tijd voor iets nieuws.”
