Blogpost:
RoosHanemaaijer
Geen weg meer terug
Natuurlijk heeft mijn uitgever mij geholpen. Met name met de spelling, wat echt niet mijn sterkste kant is. Maar ook met de vormgeving van de kaft. Een foto waar wij beiden enthousiast van werden. Kenmerkend voor de inhoud. Maar nu denk ik: is het wel aantrekkelijk genoeg? Begrijpen andere wat ik daarmee bedoel?
Ook begin ik mij af te vragen of het verhaal niet te kort is. Had ik toch meer moeten schrijven? Misschien meer details of het verhaal langer laten doorlopen? Of heb ik het misschien te heftig geschreven? Dat mensen niet verder kunnen lezen, omdat het teveel binnenkomt?
Maar er zijn ook persoonlijke vragen. Ben ik nu niet te kwetsbaar? Wat zullen anderen nu wel niet van mij denken? In hoeverre vergelijken anderen mij met Anna? Vinden ze mij misschien wel een slechte moeder? Is dit niet veel te belastend voor mijn kinderen, als ze later groter zijn?
Het meest vrees ik voor mijn werk. Gaan andere professionals mij nu anders behandelen? Willen patiënten nog wel behandeld worden door mij? Ik twijfel gelukkig niet aan mijn kunde of aan mijn vermogen om de professionele en persoonlijke grenzen goed te scheiden. Ik twijfel alleen of er wel ruimte is voor (mijn) kwetsbaarheid in de professionele wereld. Mag dat er wel zijn?
Ik verwachtte ook niet dat het schrijven van een boek mij zou genezen. Genezen van mijn dwangmatige drang naar perfectie. Dat dit boek mij ineens een bom van zelfvertrouwen zou geven, zodat ik maling zou hebben aan de mening van anderen.
Ik hoopte vooral anderen te kunnen helpen. Herkenning te laten vinden, misschien zelf erkenning. Of begrip. En als ik echt helemaal eerlijk ben hoopte ik ook dat mensen mij een beetje zouden bewonderen. Dat mijn kwetsbaarheid zou lonen en er dus ook mag zijn.
Tot nu toe voel ik mij vooral ongemakkelijk, angstig en gespannen. Maar gelukkig ook wel een beetje trots:)
Lees verder op mijn site
