Auteur
Blogpost:
KarindeGraaff
Gered (1/7) *Kort verhaal in Kerstsfeer!*
De tekstfragmenten komen uit De Toekomst door 3JS (Jan Dulles/Jaap Kwakman)
De blikken op oneindig
Wat ik in de achteruitkijkspiegel bekijk
Wordt kleiner, kleiner, tot het verdwijnt
Recht voor haar neus maakten de ruitenwissers overuren. Ook dit jaar geen schijn van kans op een witte kerst, zo leek het. Het weer deed wel zijn best om er nog iets van te maken, al bleef het bij een schamele poging. Het enige wat een beetje in de buurt kwam, waren de natte sneeuwvlokken die bij vlagen met duizelingwekkende vaart op haar voorruit belandden. Ze smolten zodra ze de grond raakten, maar tot dat moment voerden de vlokken in het schijnsel van de koplampen psychedelische dansjes uit. Steeds opnieuw vlogen ze in en uit de lichtbundels.
Hypnotiserend.
Drrrrrrrrrrrrrrr.
Het trillen van de banden op de witte streep bracht haar terug naar de realiteit. Met een ruk draaide ze het stuur recht en focuste ze haar ogen op de weg.
Concentreren, Brecht! Je familie zou het prettig vinden als je heelhuids aankwam. Alsjeblieft geen vervelende roet-in-het-kerstdiner-gooiende telefoontjes.
Daar had Eduard vorig jaar al voor gezorgd. Op zich was zijn telefoontje dan wel niet tijdens de kerstdagen zelf gekomen, maar qua timing, drie dagen voor Kerst, had hij er niet zo heel ver naast gezeten.
De hork.
Oké, zo heel lang hadden ze nou ook weer niet iets met elkaar gehad, maar de vooruitzichten waren positief geweest. Appartementje in de stad. Doordeweeks overdag hard werken. Hij strak in het pak. Zij iets minder strak, op de redactie van het autoblad waar ze werkte liep niemand er gelikt bij. En na het werk sporten, filmpje pakken, afspreken met vrienden of uit eten. In het weekend op de markt samen boodschappen doen, café in en lekker op de bank. Gewoon simpelweg tevreden.
Dat was tenminste wat zij altijd had gedacht.
Blijkbaar was Eduard iets minder tevreden geweest met hun zorgeloze leventje. Achteraf begreep Brecht dat hij zich tijdens die ene verkennende heisessie in september waarin hij zich samen met zijn collega’s van het managementteam zou oriënteren op de voor het volgende jaar gestelde doelen, wel heel doelgericht op een naaste collega had georiënteerd. En de verkennende sessies tussen die twee hadden nog lange tijd voortgeduurd tot Eduard uiteindelijk zijn persoonlijke doel voor het erop volgende jaar radicaal bijstelde: hij ging bij Brecht weg.Dat was dus drie dagen voor Kerst geweest.
Bam.
Lekker, jongen.
Gewoon simpelweg tevreden zijn was haar blijkbaar niet gegund.En domweg genieten van de feestdagen ook niet. Wat een rottijd was het geweest. Met daarbij op de koop toe ook nog eens erg waardevolle levenslessen; bedrukte papieren kerstservetten gaven, eenmaal nat, flink af en je kon er niet goed je neus in snuiten.
Oudejaarsavond had ze, ondanks aandringen van vrienden, met oordoppen in en een fles rode wijn achter de kiezen onder de dekens doorgebracht.
Oliebollen en vuurwerk? Zo enorm overschat.
En de daaropvolgende onvermijdelijke kater had haar bovendien door nieuwjaarsdag heen weten te loodsen. Was die vervelende eerste blanco dag van het jaar ook weer mooi stukgeslagen.
Uiteindelijk had ze Eduards dure maatpakken, zijden stropdassen, eindeloze reeks manicures – ‘Brecht, ik moet er echt verzorgd bijlopen voor de klanten. Representatief! Zoals jouw handen er soms uitzien …’ – en aftershaveluchten ver achter zich gelaten. Heel ver.
Brecht ging de snelweg af en sloeg af richting platteland. Daar geen lantaarnpalen en belijning, alleen zo nu en dan een reflecterend verkeersbord en grastegels. Nog altijd middag en toch al zo vreselijk donker!
Even probeerde ze uit of ze met groot licht beter zicht had, maar de natte sneeuw vormde een witte muur, dus schakelde ze snel weer terug. Rustig aan. Dan maar iets voorzichtiger rijden en wat later thuiskomen.
Thuis.
Vreemd hoe de plek waar je was opgegroeid nog altijd thuis bleef. Hoe lang je er inmiddels al weg was. Thuis waren papa en mama. En je oude kamer. Al leek die allang niet meer op hoe die er ooit uit had gezien. Haar bureau was verdwenen. Net als de posters van ooit aanbeden popsterren. Die waren jaren geleden al verbleekt bij het oud papier beland.
Vandaag was thuis weer even het domein van hun vertrouwde gezin. Haar twee zussen zouden ook komen. Samen met hun gezinnen. Vanwege die enorme invasie zou iedereen iets te eten meenemen. Brecht had voor het voorgerecht gezorgd. Hartige gevulde soesjes. Ze had eerder vandaag nog getwijfeld of ze de kaasvulling met kruiden er vooraf al in kon doen, maar op dit moment hoefde ze niet bang te zijn dat de boel eruit zou lopen wegens te hoge temperaturen. In dit rijdende koelkastje bleef alles prima op temperatuur.
Als je tenminste een hartig gevuld soesje was.
Voor haarzelf gold dat op temperatuur blijven iets minder. Haar dunne kerstjurkje had ze echt beter ter plekke pas aan kunnen trekken.Ze duwde haar sjaal wat hoger en kroop tegelijkertijd dieper weg in haar jas.
Brecht hoopte dat straks, thuis, de kachel aan zou zijn zodat ze haar voeten lekker naar het vuur uit kon strekken. Glaasje wijn erbij, gezellig kletsen met iedereen, lekker eten, spelletjes doen.Kerst kwam helemaal goed dit jaar!
Ergens begon er een lampje te knipperen.
Ze keek rond. Waar kwam dat vandaan?
Het licht viel behoorlijk op in het duister van de auto.
Langzaam, de weg was toch behoorlijk glad aan het worden, liet ze haar voet omhoog komen van het gaspedaal. Nu eerst slippend remmen. Koppeling induwen, steeds opnieuw, tot haar karretje tot stilstand kwam.
Nog eens keek ze naar het knipperende lichtje.
Wat was dat?
Lees verder op mijn site
