Auteur
Blogpost:
KarindeGraaff
Gered (2/7) *Kort verhaal in Kerstsfeer!*
Michel meldde zich, las het bijbehorende bericht en liep naar de uitgang. Achter hem zwaaide Koos hem uit. ‘Het is glad, knul. Oppassen!’
‘Zal ik doen, ouwe.’ Behendig ontweek hij het chocolade kerstkransje dat Koos naar zijn hoofd gooide. Lachend keek hij om. ‘Dat gaat niet helemaal soepel meer.’
Zijn collega maakte een wegwerpgebaar. ‘Ga nou maar. Ze zitten op je te wachten.’
‘Ze zit,’ verbeterde Michel hem. ‘Het is een vrouw alleen.’
‘Beter!’ grinnikte Koos. ‘Kun je mooi de reddende engel uithangen.’
Lachend ritste Michel zijn jas dicht, opende de deur en liep naar zijn wagen. Hij toetste de gegevens in en reed weg.
Dienst draaien met kerst vond hij geen enkel probleem. Bovendien hielp hij er zijn collega’s mee. De meesten hadden gezinnen en wilden, logisch, thuis zijn. Daar was bij hem geen sprake van, dus nam hij zulke diensten graag over.
Eigenlijk waren dit soort dagen niet heel anders dan andere werkdagen, maar toch, het was meestal wat rustiger. Sowieso op hun standplaats. Radio aan, beetje ouwehoeren met Koos, die was er standaard op dit soort dagen, en dan af en toe op pad.
De reddende engel uithangen.
Mensen waren extra blij wanneer je langskwam om problemen te verhelpen.
En soms ook niet. Die kerel van vanmiddag met zijn ingewikkelde elektrische auto had hij niet uit de brand kunnen helpen. Dat was het nadeel van al dat computergestuurde gedoe in die krengen; als er iets mis was, kon je er de donder op zeggen dat het meteen echt goed mis was. Die man was steeds ongeduldiger geworden. Had hem uitgemaakt voor amateur en prutser. Even had Michel overwogen om hem gewoon te laten staan. Maar ja, de klant bleef koning. In alle omstandigheden.
Dus had Michel gedaan wat hij kon met de middelen die hij bij zich had. De auto uitlezen ging nog wel, maar ver kwam hij er niet mee. Daarom had hij die arrogante vent met wagen richting dichtstbijzijnde dealer gesleept. Die vandaag natuurlijk dicht was. De man was nog net niet ontploft.
En blijkbaar was de dekking van zijn pechhulp niet al te best geweest. Dat hadden enkele telefoontjes met de pechhulpcentrale snel duidelijk gemaakt. Geen vervangend vervoer voor meneertje Hoog-van-de-toren.
Prachtig om te zien hoe het gezicht van die kerel veranderde toen hij zich realiseerde hoe anders de rollen ineens verdeeld waren. Afgelegen industrieterrein, amper taxi’s beschikbaar en een takelwagen. Met een amateur slash prutser als chauffeur.Volgens de regels had Michel weg kunnen rijden. En bijna had hij dat ook gedaan.
Maar omdat hij echt de beroerdste niet was, had hij de man weggebracht naar het station. Het was tenslotte Kerst, nietwaar? Meer dan een gemompeld bedankje had hij niet gekregen.
Hoe de dienstregeling op Eerste Kerstdag in elkaar stak, wist hij niet precies, maar hij kon zich er iets bij voorstellen toen hij wegreed en de man, die de takelwagen achterna rende, wild zag gebaren in zijn achteruitkijkspiegel.
Jammer joh!
Volgens zijn navigatie moest hij inmiddels in de buurt zijn van het gestrande pechgeval. Hij tuurde de weg af.Een vrouw alleen, had de centrale doorgegeven. Langs een verlaten weg. Of hij er een beetje snel naartoe kon gaan.
Vrouw alleen. Ja ja…
Hij kende die lui bij de centrale een beetje. Nooit te beroerd om hem in de maling te nemen. Het zou vast een oudere dame zijn. Of een familie, zo’n gezellige auto vol. Had hij eerder vandaag ook gehad. Ze waren zo blij geweest met zijn komst dat ze hem na afloop, die reparatie had hij met twee vingers in de neus uit kunnen voeren, zowat hadden volgepropt met kerstbrood.
Kijk, dat waren leuke momenten.
Toch bleef het jammer. Nooit een keer een leuke, jonge meid die hij kon helpen. Voor wie hij echt de reddende engel kon spelen. Dat zou hij nou eens mooi vinden.
Weer keek hij door de vlokken naar de verlaten weg voor zich.Knipperden daar alarmlichten?
