Auteur
Blogpost:
KarindeGraaff
Gered (3/7) *Kort verhaal in Kerstsfeer!*
‘En is mama alweer op weg? Ze had een appje gestuurd, zag ik.’ Het lampje van haar mobiel was in de verder totaal donkere auto als een baken opgelicht. Een vuurtoren was er niets bij.
Hij haalde zijn schouders op. ‘Ach, het gebruikelijke mankementje met dat ouwetje. Als ik erbij was geweest, had ik het wel opgelost. Maar ja, je moeder wilde vanmiddag zo nodig in haar eentje langs bij haar tante.’
Brecht bekeek haar vaders handen. ‘En jij vond dat niet erg, zo te zien?’
Hij volgde haar blik en trok een zakdoek tevoorschijn om zijn vingers schoon te vegen. ‘Even wat geprutst,’ mompelde hij. ‘Daarom had ik de telefoon ook niet gehoord.’
Glimlachend volgde ze hem de woonkamer in.
Onverbeterlijk, die man.Binnen brandde de houtkachel fel. Ze plofte neer in de stoel die ernaast stond en strekte zich uit naar de warmte. ‘O heerlijk, even bijkomen!’
Nog geen uur later was er van bijkomen geen sprake meer. Op het vloerkleed krioelden haar neefjes en nichtje over elkaar, terwijl ze zelf aan de, speciaal voor deze gelegenheid uitgeschoven, eettafel met haar zussen en zwagers zat te kletsen. Haar vader vulde wijnglazen bij aan de grote tafel. En schonk frisdrank in aan het lage tafeltje.
Brecht stond op en ging bij hem staan. ‘Zal ik het voorgerecht eens gaan klaarmaken?’
‘Overleg maar even met je moeder wat haar planning is. Ze is nog bezig in de keuken. Die loopt door al dat gedoe natuurlijk wat achter op haar schema.’
Brecht pakte haar eigen wijnglas, liet haar vader er nog eentje voor haar moeder volschenken en liep naar de keuken.
Daar schoof haar moeder net een braadslee in de oven. Glimlachend draaide ze zich om en pakte het wijnglas aan. ‘Ah, Brechtje van me, smaakt de wijn lekker? Je vader had een doosje gekocht, maar we hebben nog geen tijd gehad om hem uit te proberen.’
Ze klonken met elkaar en namen een slokje.
Brecht knikte waarderend. ‘Zalig.’
‘Zeker!’
Terwijl Brecht haar gevulde soesjes uit de bijkeuken haalde en ze op twee schalen begon te schikken, kwam ze nog even terug op eerder die dag. ‘Suf dat papa je telefoontje niet had gehoord. Maar slim dat je mij een appje had gestuurd, mam. Voor hetzelfde geld was ik vlak in de buurt geweest om je te helpen. Het is ook altijd wat met die ouwetjes.’
‘Jij geen problemen gehad? Ze reageren toch op de kou, hè.’Ze schudde haar hoofd en begon de soesjes te garneren met toefjes peterselie. ‘Tiptop, als een zonnetje!’
Haar moeder keek over haar schouder naar haar bezigheden. ‘Dat ziet er lekker uit.’
Vervolgens bleef het zo lang stil in de keuken dat Brecht uiteindelijk verbaasd opkeek. ‘Is er iets?’
Er verscheen een blos op haar moeders wangen. Zodra ze haar dochter met betekenisvolle ogen aankeek, kreeg Brecht een vermoeden waar het gesprek naartoe zou gaan.
Nee, hè?
‘O Brecht, ik heb toch zo’n leuke knul voor je geregeld!’
Dus wel…
Na alle catastrofes met de achterneef van hun overbuurman, de slagershulp en de jongen die altijd pakjes bezorgde, had haar moeder de moed om te koppelen blijkbaar nog niet opgegeven.
‘Mám…!’ Brecht kreunde en verschoot meteen daarop van kleur. ‘Toch niet vanavond?’
Glimlachend bewoog haar moeder langzaam haar hoofd op en neer.
Verbijsterd staarde Brecht haar aan.
Wie was deze vrouw en wat had ze met haar moeder gedaan?
‘Mam, dat kan echt niet! We zijn met de familie samen. Daar ga je toch geen vreemden bij vragen?’
‘Nou, na alles wat hij voor me gedaan had, kon ik hem geen vreemde meer noemen.’
‘Na alles…? Wie is het!’ Ondertussen was van subtiel garneren geen sprake meer. De laatste toefjes waren hele takken peterselie geworden die ze lukraak op de soesjes had gemikt. Dat moest ze straks nodig veranderen voordat ze richting tafel verdwenen.
‘De jongen die me vanmiddag zo vriendelijk en handig geholpen heeft natuurlijk.’
Natuurlijk. Geen enkel manspersoon tussen de twintig en pakweg vijftig was veilig voor haar moeders koppelpogingen.
‘Werkelijk, hoe gênant gaat dat worden. Heb je hem gevraagd om hier te komen?’
‘Jazeker, hij is na zijn dienst welkom om bij ons een borrel te komen drinken. Dat zal pas later op de avond zijn. Misschien zijn je zussen dan al weg. Kunnen jullie mooi rustig kennis met elkaar maken.’
‘Je moet hier echt eens mee ophouden.’ Brecht verborg haar hoofd in haar handen. ‘Wat doe je me aan? En jij denkt werkelijk dat hij straks langs gaat komen?’
‘Hij was heel erg onder de indruk van mijn ouwetje. En toen ik vertelde dat we er hier nog meer hebben staan, zag ik zijn belangstelling groeien.’
Daarop keek Brecht haar moeder recht aan. ‘Mam, alleen omdat hij oude Volkswagens leuk vindt, betekent nog niet dat je hem aan mij kunt koppelen.’
‘Hij woont een dorp verderop, moet je weten,’ ging haar moeder onverstoorbaar verder. ‘Echt, het was zo’n leuke knul! Hij was hier al vaker langsgereden. Ontspan, het wordt vast gezellig. Wacht maar af!’
