Auteur
Blogpost:
KarindeGraaff
Gered (4/7) *Kort verhaal in Kerstsfeer!*
Inderdaad, zoals hij al had voorspeld, de oudere vrouw alleen.
Glimlachend dacht hij terug aan de dame, die, toen hij eenmaal bezig was, een enorme kletskous bleek. Helemaal toen hij zijn bewondering voor de prachtig onderhouden oldtimer had uitgesproken.
Haar man bleek gespecialiseerd in dergelijke auto’s en had een bedrijf dat zich compleet toelegde op het merk. Kennelijk was hij een beetje aan het afbouwen, maar het bleef zijn passie. ‘Ik moet me sterk vergissen, maar ik heb zo’n donkerbruin vermoeden dat hij op dit moment ook aan het sleutelen is,’ had de vrouw hem toevertrouwd. ‘Hij nam niet op toen ik hem belde. Nou dan weet ik het wel, die is druk bezig in de garage. En mijn dochter bleek helaas niet in de buurt. Daarom heb ik jullie maar gebeld.’
Al pratende waren ze erachter gekomen dat ze min of meer buurtgenoten waren. Hijzelf woonde in een nabijgelegen plaatsje. En na wat heen en weer gepraat, die en die inrit in de tweede zijstraat van dat ene landweggetje, kon hij het bedrijf ook nog lokaliseren.
Ze had hem meteen uitgenodigd. ‘Kom maar langs. Of beter: kom gewoon vanavond langs. Doe eens gek! Even een borrel drinken. Misschien nog een hapje eten. Heb jij als reddende engel absoluut verdiend.’
De mevrouw was heel aardig geweest, maar dit had hij toch echt afgehouden. Al moest hij bekennen dat hij zeker nieuwsgierig was geworden naar de werkplaats en de oldtimerverzameling van haar man.En naar hun dochter.
Hij rondde het laatste rapport af.
Ze had iets over een ‘erg leuke dochter’ gemurmeld. Iets zachter, maar hij had het toch echt verstaan.Hij grinnikte.Hoe zou die dochter reageren als hij straks daadwerkelijk aankwam om een borrel te komen drinken? Haar moeder was in slaap gedommeld en haar vader liep nog een laatste ronde over het terrein. Even de garage inspecteren, zoals hij dat noemde. Hoe vaak hij in zulke gevallen niet pas uren later weer opdook? Thuis waren ze niet anders van hem gewend.
Nadat Brecht het bommetje van het mogelijke onverwachte bezoek naast zich neer had gelegd, was het een erg fijne avond geworden. Met heerlijk eten, gezellige gesprekken en, on top of that, een geïmproviseerd toneelstukje van de kinderen. Iets met een kerstkonijn en een egel. Heel veel hadden de toeschouwers er niet van gesnapt, maar ondanks dat had iedereen er van genoten.
Uiteindelijk werd de egel wel erg prikkelbaar. Kort daarop waren haar zussen vertrokken. ‘Voor de humeuren echt instorten,’ had haar oudste zus verzucht.
Samen met haar ouders had Brecht beide gezinnen uitgezwaaid. Slaperige hoofdjes op de achterbanken. Opgestoken handjes tegen de achterruiten. Tot de auto’s verdwenen waren. Natuurlijk had haar vader zijn gebruikelijke commentaar gebromd. ‘Wat ze toch met dat Aziatische blik moeten? Geef mij maar het echte werk.’
Op de televisie begon een reclameblok. Brecht zette haar glas weg en deed het geluid zachter om haar moeder niet te storen. Gelaten staarde ze naar het flikkerende scherm en liet de lading happy family’s, sneeuwlandschappen, parfums, chocola en verliefde stellen over zich heen komen. Reclame was sowieso al het tegenovergestelde van haar dagelijks bestaan, maar met kerst helemaal.
Echt, ze had het prima naar haar zin met vrienden. En haar werk. Schrijven over auto’s combineerde voor haar het beste van twee werelden. Juist wat vrouwelijke input kon geen kwaad in het magazine. Er heersten toch veel ouderwetse denkbeelden in die wereld. Hoe vaak ze geen mannen versteld had doen staan met haar kennis en kunde? Wat dat betreft was ze echt een dochter van haar vader. Al jong had ze hem geholpen in de werkplaats. Na al die jaren had vrijwel alles onder de motorkap geen geheimen voor haar. En dat haar nagels en handen daar onder leden kon haar weinig schelen. Tot grote ergernis van Eduard die zijn handen als uitermate belangrijk verzorgd visitekaartje beschouwde. Maar ach, dat was ondertussen echt voltooid verleden tijd.
Maar nu, tijdens de feestdagen, werd ze weer even ruw met haar neus op de weliswaar-happy-single-maar-toch-feiten gedrukt.
Zie mij hier nou zitten in het oude vest van mijn moeder over mijn iets te dunne kerstjurkje onder een mottige deken voor de tv.
Daarop begon de film weer.
‘Hugh, je mag me opvrolijken,’ zei Brecht zacht.
En dat deed hij meteen, al dansend door 10 Downing Street.
Naast haar mompelde haar moeder iets onverstaanbaars.
Brecht trok haar wenkbrauwen iets omhoog en keek opzij. ‘Nou mam,’ fluisterde ze meer tot zichzelf dan tot haar moeder, ‘die leuke knul van je is uiteindelijk niet meer langsgekomen. Heel verstandig van hem.’
