Blogpost: Patricia Snel

Het eeuwige leven

16-03-2015 door Patricia Snel

Angst voor de dood. Bijna iedereen kent dit gevoel. Ik kwam er op omdat ik voor een apk-keuring naar de dokter ging en dacht: stel dat ze nu wat vinden? (Overigens is de filosofie achter deze apk dat ik liever mezelf jaarlijks laat keuren dan een stuk blik. Mocht er wat zijn, dan ben ik er op tijd bij. En al ben ik geen konijn en ook geen heilige, ik probeer redelijk gezond te leven om zo lang mogelijk het onvermijdelijke uit te stellen.) Dus terwijl ik daar in die wachtkamer zat, gingen mijn gedachten met me op de loop en bekroop me ineens de angst voor enge ziektes en de dood: wat, xPatje, als het nu ineens is afgelopen? Waar sta je dan? En hoe gaan andere mensen, sommigen kijken de dood misschien al in de ogen, hiermee om? Verzoenen zij zich ermee? Hopen zij dat er een leven na de dood is, dat ze reïncarneren óf dat hen, omdat ze heel gelovig zijn, Bijbelvast en hebben gebeden, het eeuwige leven te wachten staat?

Hel of paradijs?
Toen mijn doodsangsten in de wachtkamer grote proporties hadden aangenomen, zei ik tegen mezelf: oké, draai het eens om. Na de apk hoor je niet dat je doodgaat, maar dat je het eeuwige leven hebt. Nou? Wat dacht je daarvan? Je koffer kun je eindeloos op de Kaaimaneilanden, in Singapore of van mijn part Zuid-Afrika laten staan. Wat nou ‘wéér’ inpakken? Je hoeft ook niet direct plannen te maken voor de toekomst, bijvoorbeeld mijn vliegbrevet halen of een boshuisje kopen. Je hoeft je niet meer te haasten als je een deadline bij je uitgever hebt, want je hebt zeeën van tijd om De violiste en de waarheid achter de verdwijning van Lena Miller te schrijven. Er zijn nog oneindig veel dagen, weken, maanden en jaren in zicht. En wat dacht je van jezelf ontwikkelen? Dingen afleren of (liefdes)relaties onderhouden? Ergens spijt van hebben? Lief zijn, stout zijn? Wat doet dit alles er, in het licht van de eeuwigheid, nog toe? En wat als de dingen zich maar steeds herhalen tot in het oneindige zoals emoties of lichamelijke aftakeling? Borsten die je steeds opnieuw moet laten vergroten, het herhaaldelijk weg laten zuigen van vet? Treedt er niet een ongelooflijke verzadiging op? Een ondraaglijke leegte? Intense verveling? Wens je dan niet nog maar één ding? Het werd mij ineens duidelijk. De dood gééft ook. Daardoor beleef ik emoties als (liefdes)geluk, schoonheid en ja, ook verschrikking. Maar het eeuwige leven... dat zou pas echt de ware hel zijn.

Lees verder op mijn site

Reacties op: Het eeuwige leven