Blogpost:
Patricia Snel
Het eeuwige leven
Hel of paradijs?
Toen mijn doodsangsten in de wachtkamer grote proporties hadden aangenomen, zei ik tegen mezelf: oké, draai het eens om. Na de apk hoor je niet dat je doodgaat, maar dat je het eeuwige leven hebt. Nou? Wat dacht je daarvan? Je koffer kun je eindeloos op de Kaaimaneilanden, in Singapore of van mijn part Zuid-Afrika laten staan. Wat nou ‘wéér’ inpakken? Je hoeft ook niet direct plannen te maken voor de toekomst, bijvoorbeeld mijn vliegbrevet halen of een boshuisje kopen. Je hoeft je niet meer te haasten als je een deadline bij je uitgever hebt, want je hebt zeeën van tijd om De violiste en de waarheid achter de verdwijning van Lena Miller te schrijven. Er zijn nog oneindig veel dagen, weken, maanden en jaren in zicht. En wat dacht je van jezelf ontwikkelen? Dingen afleren of (liefdes)relaties onderhouden? Ergens spijt van hebben? Lief zijn, stout zijn? Wat doet dit alles er, in het licht van de eeuwigheid, nog toe? En wat als de dingen zich maar steeds herhalen tot in het oneindige zoals emoties of lichamelijke aftakeling? Borsten die je steeds opnieuw moet laten vergroten, het herhaaldelijk weg laten zuigen van vet? Treedt er niet een ongelooflijke verzadiging op? Een ondraaglijke leegte? Intense verveling? Wens je dan niet nog maar één ding? Het werd mij ineens duidelijk. De dood gééft ook. Daardoor beleef ik emoties als (liefdes)geluk, schoonheid en ja, ook verschrikking. Maar het eeuwige leven... dat zou pas echt de ware hel zijn.
Lees verder op mijn site