Blogpost:
Marjolein
Het Puttertje - Donna Tartt
Haar derde boek kon voor mij dus twee kanten op gaan. En zou eigenlijk ook bepalen of ik ooit nog aan een eventueel vierde boek van haar zou gaan beginnen.
Eerlijk is eerlijk, ik moest in het begin even wennen. Ik kwam er niet echt in. Ik heb het dus ook na een tijdje even aan de kant gelegd. Wel met het idee om het op een later moment weer verder te gaan lezen, maar ik had er op dat moment gewoon even geen zin in.
Vorig jaar ben ik voor het eerst aan een reading challenge op GoodReads begonnen en ik vond dat ik dit boek daar ook tussen hoorde. Dus heb ik hem er weer bij gepakt en ben weer verder gegaan waar ik was gebleven (ik wist gelukkig nog wat er allemaal was gebeurd, niet altijd een zekerheid bij mij).
En deze keer greep het boek mij volledig. Ik leefde helemaal mee met het hoofdpersonage. Zijn verhaal greep me soms bij de keel. Het is zo oneerlijk wat hem allemaal overkomt dat ik de neiging had om hem in huis te nemen en hem te laten zien dat het leven ook echt wel heel mooi kan zijn en er best goede mensen op deze wereld bestaan.Het Puttertje vertelt het verhaal over Theo die alleen met zijn moeder in New York woont nadat zijn vader er vandoor is gegaan. Zijn leven wordt volledig op z’n kop gezet als er een bom ontploft tijdens zijn bezoek aan het Metropolitan Museum of Art en zijn moeder om het leven komt. Tussen het puin van het museum vraagt een oude man hem om een schilderij te redden van de vlammen; Het Puttertje van Carel Fabritius uit 1654. De rest van het boek draagt hij het schilderij met zich mee als een soort last, maar ook iets wat hij niet los wil laten. Hij dwaalt door New York, naar Las Vegas en uiteindelijk naar Amsterdam.
Tijdens zijn reizen komt hij veel interessante karakters tegen als de meubelmaker Hobie en de jonge Russische delinquent Boris.
Donna Tartt is een woordkunstenaar. Dit boek is ook weer heel filmisch geschreven. Je waant je echt in de wereld waarover je leest. Je ziet het allemaal voor je, je ruikt het bijna. Je voelt de hitte van de woestijn, en tegelijkertijd de leegte en de eenzaamheid waar Theo inzit. Je voelt het allemaal.
Het boek wekte bij mij tijdens het lezen heel veel emoties op. Ik leefde helemaal met Theo mee en mijn hart brak soms bijna door zijn ongeluk en eenzaamheid.
Het is dan ook geen wonder dat het verfilmd gaat worden.Als iemand mij zou vragen of hij/zij dit boek moet gaan lezen zeg ik volmondig ja! Laat je niet afschrikken door de omvang van het boek, maar las gewoon wat extra tijd in om het boek in uit te lezen. Het verhaal blijft na het lezen nog even bij je hangen. Voor mij dus een echte aanrader.
