Hebban Crew
Blogpost:
Anouk (Hebban Crew)
Het vergeten boek van Anouk - 2019
Eentje die zichzelf nog steeds omringt met zoveel mogelijk boeken, en op elk oppervlak wel een stapeltje heeft liggen. Daar komt mijn moeder weer om de hoek kijken. Zij is net zo. Vroeger gingen we elke week naar de bibliotheek en namen het maximum aantal boeken mee. Als we thuis kwamen haalden we eerst de boeken uit de tas, en verdeelden ze in twee stapels. Een voor haar, en een voor mij. Nadat ook de boodschappen waren opgeruimd gingen we samen op de bank uitzoeken welke boeken we mee zouden beginnen. Als de rest van de familie dan verwachtingsvol voor de lunch de woonkamer binnen kwam, waren wij verdiept in verre avonturen.
Dat stapeltjes maken, daar ben ik nooit meer vanaf gekomen. Zodra er iets nieuws binnen komt, gaat het op een apart plekje. Hier liggen de boeken waarvan ik niet kan wachten eraan te beginnen. Je hebt er zo'n zin in dat je niet weet waar je moet beginnen en staat bijna te trappelen van plezier. Stapeltjes met een doel, dat zijn het. Toch komt er altijd weer wat tussen. Net zoals mijn moeder vroeger dan maar spijtig het boek weg legde om lunch te maken terwijl ik lekker doorlas, moet ik nu ook dingen doen in het huishouden, werken en boodschappen halen.
Zo'n boekenstapel ligt daar dan op je te wachten, eerst nog hoopvol en daarna verwijtend. Na een paar weken voel je je ronduit schuldig dat je er nog steeds niet aan toe gekomen bent. Uiteindelijk ruim je ze zuchtend toch maar op. Of je vervangt ze met nieuwe boeken die je hebt gekocht, die je nog iets liever snel wilt lezen. Dan hou je zo'n stapel hoopvol. Zodra ik een stapelboek echter in de kast zet, is het afgelopen. De kans dat ik ze dan nog binnen een jaar lees verkleint snel. Ik probeer het wel. Ik heb specifieke planken in mijn genre-ingedeelde boekenkasten waarop de nog-niet-gelezen boeken staan.
Een klein deel van je houdt er ook wel weer van. 'Kijk naar al die boeken die ik nog lekker kan lezen'. Stel dat de wereld vergaat en er worden geen boeken meer gemaakt, dan kan ik het nog zeker 3 jaar volhouden met de ongelezen boeken die ik heb. Een soort gevoel van veiligheid, zoals sommige mensen voedselvoorraden hamsteren. Een keer per jaar word ik echter bruut met mijn neus op de feiten gedrukt; ik ben een uitsteller en een afhaker. Ik ben mijn boeken niet waardig, anders zou ik ze wel sneller lezen en niet steeds het leven in de weg laten zitten. Ik hou toch van boeken, waarom lees ik ze dan niet? Ik geef de schuld aan Hebban. Hebban en De Week van het Vergeten Boek.
Het zijn er best veel, de boeken die ik nog moet lezen. The Priory of the Orange Tree bijvoorbeeld, die ik kocht net voordat ik ging verhuizen begin april. Ik herinner me nog dat ik het bovenin de doos legde, zodat ik het direct kon pakken om te gaan lezen als ik het in mijn nieuwe huis uitpakte. Of De sympathisant, waarvan ik al twee jaar tegen een vriend (de vertegenwoordiger van de uitgeverij die me het leesexemplaar gaf) zeg dat ik die echt moet gaan lezen. Of Peyton Place, het boek waarop de bekende serie is gebaseerd. Die heb ik al sinds 2015 in huis liggen. Ik heb het zelfs een keer weggegeven (tijdens diezelfde verhuizing, trouwens) aan mijn moeder. Maar die was er zo enthousiast over dat ik hem van haar terug heb gekregen om toch te lezen. Of De boekendief. Zoveel mensen die me vertellen dat dit het beste boek is dat ze ooit hebben gelezen. Het ligt al jaren ongelezen in de kast. Ik durf al bijna niet meer; de verwachting is zo groot geworden.
Zoveel boeken, zoveel verhalen, en zoveel excuses waarom je ze nog niet gelezen hebt. Als nieuwe leden van het Hebban redactieteam hebben Aimee en ik de hoopvolle taak op ons genomen deze Week van het Vergeten Boek ons vergeten boek écht te lezen. Uiteraard houden we dit avontuur bij in een dagelijks artikel waarin we elkaar bijpraten over onze vorderingen. Het moet wel in een week uit te lezen zijn, dus ik leg de lat niet te hoog. Vuistdikke boeken vallen af, boeken die je langzaam moet lezen om te laten bezinken ook. Daar gaat mijn voornemen om The Once and Future King te lezen, Watership Down of Roald Dahls Alle verhalen. Ik kan altijd een van Jane Austens boeken pakken die ik nog niet ken, maar dat voelt een beetje als valsspelen. Ik ken haar schrijfstijl al en weet dat ik die leuk vind. Voor de Week van het Vergeten Boek wil ik toch wel graag iets nieuws ontdekken.
En zo kom ik toch weer terug op Peyton Place. Het boek van Grace Metalious verscheen in de jaren '50 en zette de wereld op z'n kop. Het boek over de smeuïge verhalen die zich onder de oppervlakte van het ogenschijnlijk nette, rustige dorpje afspelen heeft voor mij bovendien extra aantrekkingskracht. Als je zelf uit een klein dorp komt, weet je maar al te goed hoe de hypocrisie van het dunne laagje vernis eruit ziet. Idyllisch opgroeien? Jazeker, voordat je door de schone schijn heen zag. Ik ben dankzij De Week van het Vergeten Boek weer helemaal enthousiast geworden over deze titel, en nu ga ik het echt lezen.
Al was het alleen maar omdat Aimee me elke dag gaat vragen hoe ver ik al ben.
Lees ook: Het vergeten boek van Lindy: 'Op zoek naar De Enige Echte, Dat Ene Boek dat mijn aandacht verdiende.' Het vergeten boek van Aimee: 'Als ik visite krijg spreek ik ze de halve avond niet, omdat ze m’n boeken staan te bekijken.' Het vergeten boek van Debbie: 'Boeken die ik zó vergeten ben dat ik ze opnieuw aangeschaft heb.' Het vergeten boek van Sander: 'Mijn vader zei altijd: als je alles moet onthouden, heb je een groter hoofd nodig.' Het vergeten boek van Martijn: 'Zó dik, zúlke kleine lettertjes...'
