Blogpost:
Marjoleine Sauer
Het vergeten boek van Marjoleine Sauer
Zo kwam er ook het moment dat ik stopte met logeren bij opa en oma. Geen duidelijk benoembaar moment, ergens was gewoon een keer de laatste keer geweest. Daarmee kwam er ook een eind aan het lezen van de Poirots en Miss Marples. Die boeken waren onlosmakelijk verbonden met het logeren bij opa en oma. Net zoals het kijken naar de films op tv, samen met oma op de bank, terwijl opa een kruiswoordpuzzel of cryptogram uit de krant maakte. Oma was er dan 's ochtends mee begonnen, 's avonds maakte opa hem af.
Jaren later heb ik nog een maand of zes bij opa en oma gewoond, door omstandigheden, maar die boeken kwamen niet meer van de plank. Ik was inmiddels een jong volwassene en mijn interesse lag nu bij de nieuwste Harry Potter of een lekkere thriller. Die liefdes zijn overigens nooit voorbij gegaan.
Zo kwam in 2014 het boek De monogram moorden uit. Een boek van de hand van Sophie Hannah, geheel in de stijl van Agatha Christie. Wat was ik verheugd dat ik het boek won, ik meen zelfs hier op Hebban. Alleen... het boek belande op een stapel, raakte in de vergetelheid en verstofte. Een tijd geleden kreeg ik het boek De nieuwe erfgenaam, ook van Sophia Hannah, en dat had wel de eer gelezen te worden. Helaas, waar de originele Agatha Christies perfecte stand alones waren, werd in dit boek veelvuldig teruggeblikt op De monogram moorden. Een deel van de afloop van dat boek is er zelfs uit te herleiden. De monogram moorden is daardoor toen het van de stapel af kwam doorgeschoven naar het boekenplankje boven mijn bed, maar nog steeds niet op mijn nachtkastje beland om te lezen.
En toen, toen was daar de week van het vergeten boek. Ik dacht gelijk aan het boek wat ik van de week onder de tafel haalde. Achter je van Lisa Gardner. Ook zo'n boek wat is blijven liggen. Ik kroop net achter mijn computer om deze blog te gaan schrijven, volledig met het idee om over dit boek te schrijven. Maar terwijl mijn vingers boven het toetsenbord zweefden, klaar om de woorden achter je te gaan typen, dwaalden mijn gedachten terug naar de vele uren bij opa en oma op zolder of in de logeerkamer. Opblijven totdat mijn boek uit was. Altijd alleen maar Agathe Christie. Of nou ja, ook wel eens een Rode Pimpernel, maar vooral Agatha Christie.
En zo merkte ik dat de beelden uit mijn hoofd zich omzetten naar woorden op mijn scherm. Die woorden, die vertellen mij dat vanavond De monogram moorden zich verplaatsen naar mijn nachtkastje.