Auteur
Blogpost:
Erik Le Romancier
Het voorproefje van de voorproefjes...
***
Nog voor Asverze goed en wel de gelegenheid had een beetje bij te komen, ging de deur van haar slaapkamer open. Een breed glimlachende Asmara kwam binnen met een kom in haar handen.
'Ik dacht, ik breng je wat te eten.'
'Laat me raden: pap.'
'Inderdaad.'
'Lief van je, zusje, maar bedankt. Al die pap komt me de oren uit en dat weet je.'
'Oh, dat weet ik heel goed, maar als ik jou was zou ik mijn aanbod toch maar aannemen. Het is dit, of helemaal geen eten tot de volgende ochtend. Vanmiddag en vanavond krijg je namelijk niets, orders van papa.'
Het vooruitzicht honger te lijden, sprak haar niet bepaald aan en dus ze accepteerde het aanbod, al was het met tegenzin. Asverze stak een lepel pap in haar mond en kon nog net voorkomen dat ze het direct weer uitspuugde.
'Gatver, die pap is koud!'
'Ja, wat dacht jij dan? Dat je een lekker warm ontbijtje zou krijgen? Geen sprake van, zus. Dit is wat je krijgt. Graag of niet, aan jou de keus.'
Asverze negeerde het gnuiven van haar zus, zette zich over haar weerzin heen en lepelde zo snel mogelijk de koude, kleffe pap naar binnen.
'Goed zo, brave meid,' spotte Asmara. 'Weet je, ik snap jou niet. Je hebt zoveel en kunt nog zoveel meer krijgen als je het een beetje handig aanpakt, maar in plaats daarvan zet je het allemaal op het spel of maak je het zelfs kapot. Waarom?'
'Dat begrijp je toch niet. Ik denk ook niet dat je het ooit zult begrijpen,' zei Asverze nadat ze de laatste lepel koude pap naar binnen had gewerkt.
'Misschien niet. Ach, je gaat je gang ook maar. Als Lazar je straks niet meer wil, neem ik hem wel van je over.' De gedachte aan Lazar had onmiddellijk een zichtbaar effect op haar jongere zusje, zo constateerde Asverze. Asmara kreeg een rode blos op haar wangen en een bijna hitsige blik in haar ogen. Tijd om dat kleine kreng een lesje te leren.
'Hoop vooral niet te hard, lieverd. De kans dat jij Lazar krijgt is nul. Het lijkt Asgard namelijk een uitstekend idee dat jij niet trouwt met Lazar, maar met zijn andere beste vriend, Crom. Crom is hier wel voor te porren want hij vindt jou enorm opwindend en ik weet zeker dat papa dit een buitengewoon briljante huwelijkszet vindt, gezien de connecties van Crom. Verzoen je er dus maar vast mee dat jij jouw dagen aan zijn zijde slijt.' 'Crom!? Crom is vet! De dorpsdikzak!' riep Asmara ontzet. De horror stond op haar gezicht te lezen.
'Welnee, hij is hooguit een beetje...rond...gevuld...mollig. Gewoon wat meer man om van te houden.'
'Hij is dík! Ik wil geen dikke man, zo'n vleesberg die op je kruipt en je plet onder zijn vet. Ik wil een gespierde jongen met soepele heupen.'
'Pech gehad, jij hebt helemaal niets te willen. Het is eigenlijk net als met deze kom pap: het is dit, of niets. Je kunt het dus maar beter doen met wat je krijgt. Aan jou de keus,' herhaalde Asverze minzaam de woorden van haar zus.
Asmara was witheet van afkeer, weerzin en frustratie. Sissend griste ze de lege kom uit de handen van haar oudere zus en stormde zonder nog één woord te zeggen woedend de kamer uit. Asverze was eindelijk alleen en viel binnen een mum van tijd in slaap, uitgeput door alle emoties en belevenissen.
