Het wiegje
08-04-2016
8 reacties
+1
+1
Op 2 januari in 2012 kreeg ik een telefoontje van de vader van een vroeger vriendinnetje van onze jongste dochter. Ik was verrast omdat ik hem al heel lang niet gesproken had, ook al woont hij niet eens zo ver van mij vandaan. Nadat hij mij eerst een gelukkig Nieuwjaar had gewenst, kwam hij wel met een heel opmerkelijk bericht. Hij zou in het bezit zijn van een wiegje waar ik als baby had in gelegen. Ik dacht meteen aan de houten spijlen wieg die mijn man en ik bij onze verhuizing in 2005 aan de kringloopwinkel hadden gegeven. Maar het ging om een hele andere wieg, namelijk een vrij laag rotan model met los onderstel en met een stok erboven voor een hemeltje.
Mijn eerste reactie was dat deze wieg niet van mijn ouders geweest kon zijn, omdat ik mij een dergelijk wiegje niet herinnerde. Maar al pratende ging er ineens een lichtje branden. Ik had ooit in ons familiealbum een paar foto’s van een soortgelijk wiegje gezien, wel met een ronde kap en geen hemelstok. Ik vroeg of ik deze foto kon mailen dan konden we kijken of het inderdaad om hetzelfde wiegje ging.
Wie schetst mijn verbazing toen ik na een paar dagen een mailtje kreeg met een recente foto van het wiegje erbij. Het was inderdaad mijn babywiegje, hoogst waarschijnlijk door een rietvechter uit ons dorp gemaakt. Er zijn slechts een drietal foto’s van dit wiegje allen op dezelfde dag in augustus 1954 genomen toen ik zes maanden oud was. Omdat het een los onderstel had, denk ik dat het als een soort reiswieg werd gebruikt, wanneer mijn ouders met ons naar Venlo gingen, waar mijn moeder vandaan kwam. Want de foto’s zijn daar genomen.
Maar hoe kwam dit wiegje nu bij de ouders van dat vroegere vriendinnetje van onze jongste dochter terecht? De oma van dat meisje was ondertussen 91 jaar oud en zij had de wieg van ons dienstmeisje van destijds gekregen. Zij was in die jaren het overbuurmeisje. Deze familie kon het wiegje goed gebruiken voor hun eerste kleindochter en later voor hun kleinzoon. Dit waren kinderen van hun oudste dochter. Jaren later toen de kleindochter zelf kinderen kreeg, lagen ook zij in dit wiegje.
Toen een van hen het wiegje wilde afdanken polste ze eerst eens bij de rest van de familie. Zo kwamen ze bij mij uit. Ik was sprakeloos toen ik dit verhaal hoorde. Hoe is het mogelijk dat een wiegje na bijna 60 jaar ineens te voorschijn komt. Dat het daarnaast ook nog eens bij de ouders van het vroegere vriendinnetje van onze jongste dochter kwam maakt het verhaal alleen maar leuker want ook zij luisterden met belangstelling naar de geschiedenis van dit wiegje.
