Auteur
Blogpost:
Heleen van den Hoven
Hoe voelt dat nou, dat echte debuut?
In de auto erheen was ik onverwacht nerveus. Tot dan had ik me vooral bezig gehouden met hoe ik iedereen op de juiste tijd en plaats bij elkaar kreeg, en wat ik dan moest zeggen. Zodra ik de eerste zoenen had uitgewisseld was die nervositeit voorbij. De eerste gasten waren er, de wandeling kon beginnen.
Aan mij de taak om in zonnig, zomers Culemborg het beeld te laten zien van een gure winter. Het water van de Lek, nu zichtbaar in de verte, zou dan bijna onder je voeten stromen, de boten in de haven - zie je die hoge meerpalen, daar zitten ze dan aan vast - zouden dan veel hoger liggen. Ik liet mijn gasten het peilhuisje zien, met een origineel NAP-peilmerk. Ze vonden het leuk, ze bleven hangen en kijken, en ondertussen kwamen er nog meer bij. We deden anderhalf uur over nog geen twee kilometer.
En toen kwamen we, op weg naar de binnenpoort, langs boekhandel Tomey. De rode loper lag uit, een nieuwe gast wachtte om zich als zwaan-kleef-aan nog even aan te sluiten.
Maar wat was dat? Een etalage. De grote ogen van het omslag staarden me aan. Mijn boek - nog niet gezien, nog niet vastgehouden - lag prominent in de etalage.
Ik keerde me om om het de gasten te laten zien, en keek in de lenzen van vele camera's. Mijn moment, vastgelegd voor de eeuwigheid.
Op de steunmuur van de Binnenpoort liet ik nog even de peilmerken zien. Eeuwenoude merken die de hoogte van voorbij overstromingen aangeven. Daarna huppelde ik terug naar de boekhandel om mijn boek te zien.
Ja. Het is anders. Het echte debuut. Bij mijn eerste boeken, zelf vormgegeven en gepubliceerd, was de eerste aanblik er een vol stress. Was alles goed gedrukt? Wanneer zou ik de eerste fout ontdekken? (Meestal binnen een paar uur - ondanks alle extra externe controles).
Maar dit boek was voor mij gemaakt. Al was ik niet de makkelijkste schrijver, met veel eisen over vormgeving en typografie, uiteindelijk had ik gezegd: doe maar wat jullie het beste lijkt.
En dat hield ik nu in mijn handen. Vierhonderdtweeëndertig pagina's van het mooiste wat De Crime Compagnie voor mij betekenen kon.
Veel meer dan 'O, wat is hij dik!' heb ik niet gezegd.
De presentatie zelf liep op rolletjes. Zelfs de boekhandelaar was enthousiast. Ik laste spontane anekdotes in in mijn verhaal en leidde het overstroomik-spel alsof ik nooit anders deed. En daarna signeren. Dat was wel even spannend, met mijn beroerde handschrift in een smetteloos boek.
Nu ligt het vlak bij me. Af en toe pak ik het vast, en lees er in. Nog geen fout ontdekt. Mijn debuut.
