Blogpost:
LeenRaats
Honger is kostbaar
De sneeuw viel met dikke vlokken uit de lucht. Vederlicht en tegelijkertijd meedogenloos. Er had zich al een dun, wit laagje gevormd op het grasperkje op de binnenkoer. Na zeventien winters wist Lynn nog steeds niet of ze nu van sneeuw hield of er net een hekel aan had. Ze at weer. Vijf keer per dag. Kleine porties. Veel meer dan ze eigenlijk wilde.
‘Het is een begin,’ had dokter Michiels gezegd. ‘Een eerste stap.’
Wat de volgende stappen waren, daar wilde Lynn zelfs niet over nadenken. Ze at voornamelijk toastjes, fruit en rauwe groenten. De geur van gekookt voedsel maakte haar nog steeds misselijk. De begeleiders hielden nauwlettend in de gaten hoeveel ze at.
Na het eten moest ze samen met de andere meisjes in de ontspanningszaal blijven. Ze mochten niet naar hun kamer. Als ze naar het toilet wilden, ging er een begeleider met hen mee. Zo konden ze hun eten niet stiekem uitbraken. Het bleef maar sneeuwen. Het was de eerste keer dit jaar. Lynn had het gevoel dat ze iets moest doen. Ze was moe. Dokter Michiels zei dat ze geen fut had omdat ze zo weinig at. Dat was onzin. Slanke mensen waren net beter in vorm. Dat wist toch iedereen?
Vandaag had ze voor het eerst in meer dan een jaar haar maandstonden. Dat was goed nieuws, volgens de dokter. Ook de misselijkheid was geminderd en ze was al een hele poos niet meer flauwgevallen. Ze was aan de beterhand, en daarvoor hoorde ze blij te zijn.
Haar heup schuurde pijnlijk tegen de vensterbank. Lynn streek met haar vingers langs de randen van haar bekken. Ze hield ervan om haar heupen, ribben, knieën en schouderbladen te zien en voelen. Het idee dat ze binnenkort weer onder een laagje vet zouden verdwijnen, stemde haar droevig. ‘Wat ben je aan het doen?’
Lynn schrok. Ze had Nadine niet gehoord tot ze plots naast haar stond. Dat was ook niet verwonderlijk: haar kamergenote leek wel een muis. Overdag lag ze roerloos op bed, met haar ogen wijd open. ’s Nachts schuifelde ze als een bang dier door de donkere kamer, waarbij ze vaak in zichzelf mompelde. Het bezorgde Lynn koude rillingen. Nadine droeg een dun, wit kleedje. Lynn keek naar haar skeletachtige armen. Ze wist dat ze niet jaloers mocht zijn. Nadine was ziek en had hulp nodig, net als zij. Toch voelde ze een steek van jaloezie telkens ze in dat magere gezicht keek.
‘Ik kijk naar de sneeuw.’
Nadine draaide zich langzaam naar het raam toe. ‘Hou je van sneeuw?’
‘Ik weet het niet. Jij?’
Nadine staarde emotieloos uit het raam. ‘Ik weet het ook niet. Het is wel mooi.’
‘En koud.’
‘Ja, koud.’
Zwijgend keken ze hoe de sneeuw bleef vallen. Het dunne laagje werd gestaag dikker. Net als mijn lichaam, dacht Lynn. In bed dacht Lynn zoals gewoonlijk aan haar vriendinnen op het pro-anaforum. Loesje95 die maar bleef herhalen dat de mensen het niet begrepen. Dat anorexia geen fase was, maar een levensstijl. Dat het misschien niet gezond was, maar dat je er wel gelukkig van werd.
Het was een gesloten forum. Voor je werd toegelaten, moest je een kennismakingsperiode doorlopen, waarin je je moest voorstellen en vragen beantwoorden. Enkel mensen die echt anorexia hadden, werden toegelaten. Een regel om hen te beschermen tegen nieuwsgierige indringers en kneusjes die een paar kilo’s wilden kwijtspelen voor de feestdagen. Lynn was heel trots toen ze toegelaten werd. Voor het eerst in haar leven had ze het gevoel dat ze ergens bij hoorde, dat ze gelijkgezinden had gevonden. Vooral met Dani klikte het meteen. Dani was 1 meter 65 en woog 41 kilogram. Ze was alles wat Lynn wilde zijn.
Dani leerde haar dat honger kostbaar is. Een prachtig gevoel, dat ze moest omhelzen. Het betekende namelijk dat ze aan het afvallen was. Pijn was goed. Op het forum leerde Lynn ook smoesjes om onder maaltijden uit te komen en trucjes om je eetstoornis voor anderen te verbergen. Ze leerde eten in haar zakken of mouwen te verstoppen zodat ze het nadien weg kon gooien. Ook haar lunchpakket belandde steevast in de vuilbak. Ze at enkel wanneer anderen het zagen en kauwde eindeloos op elke hap.
Honger was haar grootste vijand en tegelijkertijd haar beste vriend. Zo vaak had Lynn ’s avonds met honger in bed gelegen, starend naar het plafond, wachtend op de slaap die maar niet wilde komen. Op het einde, vlak voor haar opname, sliep ze nog vijf uur per nacht. Stay strong. Dat was het motto op de pro ana-site. Ze organiseerden wedstrijdjes: wie het langste helemaal niets at, wie het minste calorieën per dag at, wie het snelst drie kilo af kon vallen. Lynn kon aan niets anders meer denken. De gedachte aan eten, aan niet-eten, verdreef alle andere.
2
Het was stil op de kamer. Lynn staarde naar de kleurrijke schilderijen aan de muur boven Nadines bed. Nadine was weer in zichzelf aan het mompelen. Ze had de lakens helemaal omgewoeld. Zometeen ging ze vast weer in haar slaap rechtop zitten. Soms praatte ze dan luidop, en zei dingen als ‘de prei is geplant’ of ‘ik heb de computer niet aangezet’. Ze was actiever in haar slaap dan wanneer ze wakker was. Eerder vandaag had Nadine te horen gekregen dat ze anderhalve kilo was bijgekomen sinds ze hier was. Ze had het verdict met een lijkbleek gezicht aangehoord. Ze had nog steeds vijfentwintig procent ondergewicht.
Lynn zat nu op tien procent. Dat leek weinig. Toch bleven de diëtisten zich zorgen maken.
Als je niet dun bent, ben je niet aantrekkelijk. De woorden van Dani galmden door Lynns hoofd. Afvallen is goed, bijkomen is slecht. Als je toch eet, moet je jezelf straffen. Als je niet eet, word je gelukkig. Dun zijn is belangrijker dan gezondheid.
Lynn sloot haar ogen, in de hoop dat Dani dan weg zou gaan. Een krakende plank vlak naast haar bed deed haar overeind schieten. Het was Nadine. ‘Zie je het?’
‘Wat?’
‘Die anderhalve kilo. Zie je het?’ Haar stem had iets wanhopig.
Lynn wist niet wat antwoorden. Haar blik viel op Nadines dunne haren, haar afgebrokkelde nagels. Anorexia maakte je dun, maar niet mooi.
‘Ja, dus!’ Nadines lip trilde. ‘Ik ben een olifant.’
‘Niet waar. Zelfs op mijn dunste was ik nog dikker dan jij nu.’
‘Echt?’
Het was de eerste keer dat ze Nadine zag glimlachen.
Nadine liep naar de badkamer. ‘Ik ben mooi. Mijn lichaam is oké.’
Dat moesten ze van de begeleiders elke dag voor de spiegel zeggen. Nadine herhaalde het wel vijf keer voor ze weer naar haar bed toe liep en met een pijnlijke grimas ging zitten. ‘Soms denk ik dat mijn lichaam over de eigenschap beschikt om zuurstof in vet om te zetten.’
Lynn grinnikte. Nadine keek haar geërgerd aan. Lynn dacht aan iets wat ze eens gelezen had, over Indische goeroes die beweerden dat ze maanden en zelfs jaren zonder eten of drinken konden. Dat ze leefden van lucht. Verschillende mensen die dat daadwerkelijk probeerden, waren gestorven. Je kon niet zonder eten. Dat wist ze wel.
Volgens dokter Michiels strookte het beeld dat Lynn van zichzelf had niet met de realiteit. Hij liet haar met krijt haar lichaamscontouren, zoals zij zich die voorstelde, op de grond tekenen. Vervolgens moest ze in deze krijtversie van zichzelf gaan liggen en tekende hij haar werkelijke lichaamsomtrek.
Ze wist nu dat ze haar eigen ogen niet kon vertrouwen.
Lees verder op mijn site
