Blogpost: Mirte Debats

Ik put hoop uit boeken

18-05-2020 door Mirte Debats

+2 niet meer leuk × vind ik ook leuk

Er gebeuren rare dingen in de wereld van vandaag. Maatregelen lijken ons leven te veranderen, te bepalen. Ik merk hoe kwetsbaar we zijn met z'n allen nu de angst voor een ziekte zoveel invloed heeft op ons dagelijkse leven. Overal om me heen hoor ik mensen zeggen dat ze niet weten wat ze ermee moeten, zoiets hebben ze nog nooit meegemaakt. Onmacht verandert makkelijk in frustratie of woede. Woede over de overheid, de maatregelen, uiteindelijk zelfs over de ziekte zelf.

Als ik dit om me heen zie gebeuren ben ik maar wat dankbaar dat ik in mijn leven een liefde voor boeken heb ontwikkeld. Terwijl niet-lezers in mijn omgeving zich, kwaad en chagrijnig en bang, verliezen in een gevecht tegen de verveling en angst, verlies ik mij in de kennis van schrijvers.

In deze afgelopen maanden heb ik, onder andere, de boeken 'The Moon Sister', het vijfde deel van de serie: 'The Seven Sisters', van Lucinda Riley en 'Spirit Walker', het tweede deel van de serie: 'The Cronicles of Ancient Darkness', van Michelle Paver met aandacht gelezen. Uit het eerste werk laat het citaat:

' Sickness makes fear, and fear becomes a sickness itself'

me niet los. Zijn wij een grote fout aan het begaan door ons te verbergen in onze huizen? Moeten wij niet vol goede moed naar buiten gaan om tegen de ziekte om ons heen te vechten? Velen zijn bang voor het virus, bang dat ze ziek worden, bang dat de mensen van wie ze Corona zullen krijgen. Een angst die wordt beschreven in 'Spirit Walker'. Een verhaal dat gaat over een vreselijke ziekte, die zich over het hele bos, waarin de hoofdpersonen wonen, verspreid. Een ziekte die je gek maakt, zo gek dat jouw geliefden je niet meer herkennen.

''Can't you see?(...)It is coming!(...) It will take us all!(...) Sickness.''

Ziekte is in deze twee boeken een thema. Behalve dat hebben ze niet veel met elkaar gemeen. Toch zie je in beide werken het verschil tussen de mensen die zich in angst verstoppen, hopend dat ze niet ziek zullen worden en mensen die naar buiten gaan om te vechten tegen de ziekte. Die kampen zie ik nu ook. Aan de ene kant heb je degenen die zich ten einde raad vastklampen aan hun oude leefgewoontes en aan de andere kant degene die zich aanpassen om er het beste van te maken. Ik weet zeker dat ik tot die laatste groep behoren wil. Dus ik zet mijn mondkapje op om, gewapend met een flesje desinfectant, de straat op te gaan, rekening houdend met de 1,50 meter afstand. Hopend op en vechtend voor de dag dat ik het kapje en flesje thuis mag laten om de eerste de beste bekende die ik tegenkom een dikke knuffel te geven.