Blogpost: Karin-van-der-Laan

Ik vraag me nog wekelijks af of ik gek geworden ben

17-12-2019 door Karin-van-der-Laan 5 reacties

+3 niet meer leuk × vind ik ook leuk

Ik hakte de knoop door in februari dit jaar. Ik was net een maand terug op m’n werk van zwangerschapsverlof en kwam toen met de mededeling dat ik helemaal ging stoppen met m’n baan. Ineens had ik het besloten. Iets wat al jaren sudderde, maar wat ik niet durfde, was plotseling helder. Als redacteur moest ik me weer druk maken over in mijn ogen triviale dingen en dacht: het is genoeg zo. Ik had me al een paar maanden (of misschien zelfs jaren) zitten afvragen waarom ik niet zo gemotiveerd was voor mijn werk als m’n collega’s. Waarom ik me niet kon opwinden over de strategie van de decaan of de campagne van de centrale communicatieafdeling. En waarom ik niet wist wat ik wilde als ik moest bedenken hoe ik door moest groeien. Niets leek me interessant genoeg. Terwijl ik geen ongemotiveerd mens ben. Ik kan me opwinden over allerlei zaken. Maar alles wat werk gerelateerd was, kon me gewoon niet genoeg boeien.

Een dag minder
Omdat ik het werk wel gewoon leuk vond om te doen, duurde het lang voordat ik eindelijk aan mezelf durfde te bekennen dat ik gewoon niet deed wat ik echt wilde doen. En dat ik dondersgoed wist wat ik wel wilde doen. Schrijven. Verhalen, fictie, romans.

Dus besloot ik een dag minder te gaan werken en die te gebruiken om te schrijven. Die ene dag leverde me twee zelf geschreven hoofdstukken op in het laatste kinderboek van André Nuyens. Want publiekelijk durven uitkomen voor je wens zorgt er blijkbaar voor dat mensen je horen. Maar veel meer wist ik niet uit die ene dag te halen toen er zwangerschappen en kleine kindjes kwamen die m’n agenda overnamen.

Grote stap
Maar daar was dan ineens het moment dat ik het wel aandurfde. Met spaargeld op de bank, besloot ik er nu eindelijk echt voor te gaan. M’n tijd te besteden aan dat wat ik het liefste doe sinds ik een jaar of tien was.

Voor mij was dat een grote stap. Maar toen ik het m’n omgeving vertelde, reageerde die bijna laconiek. Natuurlijk ging ik dat doen, dat wilde ik al zo lang en dat paste zo goed bij mij. Sommigen namen zelfs het woord ‘eindelijk’ in de mond. Bijzonder grappig dat familie en vrienden al eerder zien wat goed voor je is dan jij het ziet.

Dus nu zit ik drie of vier dagen in de week achter m’n laptopje te typen. Thuis of op m’n flexplek. Aan een verhaal dat ontstond op die ene dag dat ik minder was gaan werken. Ik vraag me nog wekelijks af of ik gek geworden ben om te denken dat het me ooit gaat lukken een boek uitgegeven te krijgen. Maar ik moet toch ergens beginnen. En dat is hier.

Lees verder op mijn site