Blogpost:
BibliophileSan
Interviewreeks met Nederlandstalige auteurs, dit keer: Esther Boek
• Wie ben je, en waar kunnen we je van kennen?
Ik ben Esther Boek. Mijn debuut ‘Geen kind meer’ verscheen in maart 2017. Het boek is gebaseerd op een gebeurtenis die mijn kind, en daarmee mijn gezin, direct raakte.
Het boek heeft veel media-aandacht gehad. Tv, radio, online, kranten en tijdschriften gaven mij, mijn verhaal en mijn boek een podium. Dus ook daar kun je me van kennen.
• En dan is je eerste verhaal af…. Wat nu? Hoe heb je het aangepakt?
'Geen kind meer' was een groot succes. Zowel qua verkoopcijfers als qua beoordelingen.
Natuurlijk was, en is, dat bijzonder, geweldig, een droom en alles wat je aan synoniemen kunt bedenken van top.
Toch was de andere kant dat iedereen, mezelf voorop, de verwachting heeft dat ik dat succes ga evenaren.
En evenzoveel mensen riepen al, voor ik maar een letter op papier had, dat me dat nooit zou lukken. De verlamming sloeg toe.
Uiteindelijk heb ik in mijn huis een werkkamer gerealiseerd waarin ik mezelf echt kan terugtrekken en daar echt schrijver ben en geen moeder of echtgenote.
Voor het herwinnen van mijn zelfvertrouwen ging ik opnieuw een module aan De Schrijversacademie volgen en ging op schrijfretraite bij Marelle Boersma in Portugal.
En ik ben er weer. Mijn huidige manuscript kan, afgaande op wat een aantal lezers zeggen, en wat ik zelf vind, op één lijn staan met mijn debuut.
• Hoelang doe je over de eerste versie van je verhaal?
Mijn debuut schreef ik in ruim een jaar. Mijn nieuwe manuscript in drie maanden. Uitersten dus.
• Ben je bezig met een volgend boek? Waar haal je de inspiratie vandaan?
Ja. Ik moet wel.
Schrijven is voor mij bijna net zo noodzakelijk als ademhalen.
Mijn inspiratie haal ik uit het nieuws, uit wat mensen mij vertellen, uit gebeurtenissen om me heen. Het hoeft niet altijd een groot iets te zijn. Als het voor mij maar een kapstokje is waar ik mijn verhaal aan op kan hangen.
• Heb je een favoriete passage van je eigen hand?
Uit mijn debuut: “Dex loopt de kamer tegenover me in en ziet me staan. Meteen stromen de tranen over zijn gezicht. Ik loop naar het raam en leg mijn hand tegen het glas. Dex legt zijn hand tegen de mijne. Al zijn onze handen gescheiden door de ruit, toch stel ik me voor dat ik zijn warmte voel. Lang kijken we elkaar aan. Zijn mooie grijze ogen blijven donkere poelen van verdriet. Meer dan ooit besef ik me, dat je als moeder niet gelukkiger kunt zijn dan je ongelukkigste kind.”
Uit mijn tweede, in het voorjaar verschijnende, boek: “Beuk is de hond die ze nooit wilde hebben. Ze houdt van het eigenwijze en onafhankelijke van katten. De bijna slaafse trouw van honden krabt aan littekens die ze wil vergeten.
Maar toen ze Beuk in het bos vond, vastgebonden aan een beukenboom, hongerig, vermagerd en met klitten in het haar, kon ze geen weerstand aan hem bieden. In zijn ogen herkende ze een verlatenheid die haar liet besluiten de hond te houden.”
Lees de restvan dit interview op mijn blog:
Lees verder op mijn site
