Blogpost:
Norman Jansen
Is een leven hier dan minder waard?
Hoe vreemd en indringend tegelijkertijd, is dat voor de gemiddelde Europeaan, geconfronteerd worden met een heel ander besef van de waarde van een mensenleven?
Het leven van een klein kind, een baby, lijkt soms niet veel waard te zijn. In een grote stad, zoals in de hoofdstad Bamako, puilen de weeshuizen uit, door met name de grote groep hele kleine kinderen.
Sommige niet ouder dan een paar dagen, anderen kunnen pas kruipen of lopen nog niet zo lang. Achtergelaten langs de weg, op straat of waar dan ook.
En zijn ze dan allemaal wel wees, of zagen de ouders geen andere uitweg meer om de kinderen ‘zomaar weg te doen’ of achter te laten bij een weeshuis?
Wie het weet mag het zeggen. Feit is wel dat een van de door de overheid gesteunde weeshuizen, het schrikbarende aantal van bijna driehonderd kinderen opvangt in de leeftijd van nul tot vijf jaar oud.
Wie ouder is dan vijf jaar mag zijn heil buiten de poorten van het weeshuis opzoeken, simpelweg omdat er geen plek meer is in het al overvolle gebouw aan de rand van deze miljoenenstad. Daarnaast speelt geld uiteraard ook een rol, wat je niet hebt kan je ook niet uitgeven.
Ik heb dit met eigen ogen kunnen ervaren tijdens mijn recente bezoek aan dit bijzondere land, met al haar schoonheid maar ook met al haar leed en verdriet.
Wat vooral opvalt zijn de grote aantallen kinderen met een beperking. Fysieke beperkingen die voor een ieder duidelijk zichtbaar zijn. Misvormde kinderen, sommige duidelijk met het syndroom van Down, andere met ernstige spastische kenmerken en weer een paar kinderen die niets meer lijken te zijn dan slechts een menselijk lichaampje waarbij het onmogelijk is om contact mee te maken.
Kwijlende kinderen liggen in een soort van kribbe, vastgebonden met een dekentje aan een van de spijltjes om te voorkomen dat zij zichzelf pijn doen, of inventief genoeg zijn om er uit te kruipen.
Hartverscheurende taferelen, hoopjes hulpeloze kinderen, gekleed in vaak smerige en beschadigde kleding, spelend met een stokje, een blaadje of een leeg blikje. Uit alle hoeken en gaten lijken ze soms vandaan te komen, tientallen tegelijkertijd.
Een groot aantal zonder onderkleding, met enige regelmaat laten zij dan ook de urine of ontlasting spontaan lopen. Dat verklaart gelijk de penetrante geur die zelfs buiten de gebouwen al waarneembaar is.
Is er in dit Malinese weeshuis dan alleen maar ellende en verdriet?
Nee, er is gelukkig ook hoop. Talloze vrouwen, vaak jonge moeders al dan niet zelf destijds als kind achtergelaten, werken als vrijwilliger mee in dit soort weeshuizen. Als vergoedingen delen ze vaak mee met de dagelijkse maaltijden, om in ieder geval wat gezonde voeding binnen te krijgen.
Veranderingen en verbeteringen gaan traag, kenmerkend voor de Afrikaanse regio.
Stapje voor stapje in de goede richting……..dat weer wel.
Volgende keer over o.a. animisme, maar ook over de overeenkomsten met Haiti. Daar waar mijn ervaringen met lokale bewoners en o.a. een natuurramp aan de basis stonden van mijn roman: ‘De stilte van het water’.
Norman is naast auteur van o.a. ‘De stilte van het water’ werkzaam voor de Koninklijke Marechaussee en een expert op het gebied van mensenhandel en mensensmokkel. Vooral de ervaringen in het werken onder bijzondere en soms zware omstandigheden, maar ook het leven met verschillende culturen in diverse landen, gebruikt hij als bron voor zijn boeken.
Voor meer info over Norman zie www.astorybynorman.com en over de uitgever van ‘De stilte van het water’ www.futurouitgevers.nl
Lees verder op mijn site