Wij zaten naast elkaar op een bankje bij het NS-station in Emmen en wachtten op de bus. Lijn 44 naar Schoonebeek. Ze zag er keurig uit. Had goede omgangsvormen ook. Ze vertelde mij dat ze Mirle heette en ik denk dat zij ongeveer tien jaar oud was. Mirle had een flesje cola in haar ene, en een salmiaklollie in haar andere hand. ‘Zal ik mijn cola en mijn lollie aan die meneer geven?’ vroeg Mirle aan mij. ‘Ik vind hem zo zielig. Wij gooien ons brood dat twee dagen oud is in de vuilnisbak en die meneer haalt dat brood er nu uit. Nou ja, niet hetzelfde brood maar bij wijze van spreken …’ Ik werd stil en heb dat even zo gelaten. Mirle stapte zonder haar flesje cola en zonder haar salmiaklollie de bus in en bleef in de bus zitten nadat ik uitstapte. Zij keek mij na en zwaaide ingetogen. Mirle heeft vást op haar facebookpagina vermeld dat delen mag. Mirle weet in elk geval wat delen ís. Haar cola en haar salmiaklollie. Drie uur en negentien minuten later schreef ik dit stukje. In de sprinter van Arriva van Emmen naar Zwolle en ik denk aan de symboliek van breken en delen. Ik denk aan nooddruft en ik denk aan overvloed. Breken en delen. Geven van cola en geven van een salmiaklollie aan iemand die een vuilnisbak uitpluist op zoek naar ‘iets om te eten.’ Ik ben niet meer aan of met een kerk verbonden, maar anders zou ik vragen of het gebaar van Mirle in het parochieblad zou mogen staan. Of in de kerkbode, maar dit terzijde. Hulde aan Mirle voor haar mooie kerstgedachte.
