Blogpost: Mascha Gesthuizen

Kippenvel

28-09-2018 door Mascha Gesthuizen 2 reacties

+4 niet meer leuk × vind ik ook leuk

Persoonlijk vind ik mijn boek niet echt een vakantieboek. Dat wil zeggen, als je lekker wil zonnebaden, uitrusten, feest vieren, dan hoort daar meer een feelgood-roman bij. Of een fijne thriller. Als je op vakantie gaat om ver van je gewone doen, haast, prikkels of gewoonten te zijn, om je open te stellen voor diepere gedachten, ervaringen of levensvraagstukken, dan is het juist heel geschikt.

Ik hoorde een paar weken geleden dat iemand mijn boek meenam op vakantie. Ze ging op vakantie omdat haar dochter kort daarvoor zelfmoord had gepleegd. Ze wilde eruit, even afstand nemen. 

Ik dacht: dat boek mee, is dat wel verstandig?

Maar ik kende haar niet persoonlijk, ik kon er niets aan doen om een drama te voorkomen. Jolanda, die haar het boek geleend had, verzekerde me dat ze deze moeder goed gewaarschuwd had. En daar moest ik het mee doen.

Twee maanden gingen voorbij. Ik was met heel andere dingen bezig. De laatste dozen uitruimen na onze verhuizing. Het gras maaien, goed voor twee uur stevige lichaamsbeweging op ons hobbelige veld. De eerste walnoten van het jaar oogsten. Ik was begonnen met het schrijven van mijn tweede boek. En mijn positie in de top honderd van Hebban Auteurs vroeg ook het nodige onderhoud. 

Dat is trouwens heel gek. Je komt min of meer vanzelf in die top honderd, maar je blijft er niet. Ik heb ook geen idee welke factoren van invloed zijn. Zo sta ik momenteel op 30 boven (onder andere) Herman Koch, Harry Mulisch en Stephan Fry en dat vind ik een hele eer, maar begrijpen doe ik het niet. Als je eenmaal op die positie staat, moet je hard werken om die te behouden, anders zak je als een baksteen. Tenzij je Koch, Mulisch of Fry heet. Voorlopig geniet ik er nog maar even van. 

Daar heb ik het dan over met Jolanda, als we samen aan de koffie zitten. Op tafel ligt een gesigneerd exemplaar van 'Halverwege het einde' klaar; het is een cadeautje voor haar schoonmoeder die ergens in Scandinavië woont woont. Opeens vraagt ze: 'heb ik jou verteld hoe mijn vriendin jouw boek vond?' 
Dat heeft ze niet. 
'Ze heeft er heel veel aan gehad. Het heeft haar geholpen haar dochter te begrijpen in haar zelfverkozen dood. Ze vond veel herkenning in het verhaal. Het heeft haar echt geholpen.'
Ik zwijg, op mijn armen ontstaat het stroeve gevoel van kippenvel.

Dit komt bij me binnen. Ik ben heel blij dat mijn boek iemand kan helpen die in zoveel pijn gevangen moet zitten. Dat er begrip komt en daarmee een opening voor verwerking. 

Ubele, de hoofdpersoon in het boek, stelde alles in het werk om nuttig en bijdragend te zijn. Daar is ze niet gelukkig van geworden. Is dat dan toch niet voor niets geweest? 

Lees verder op mijn site