Auteur
Blogpost:
Oli Veyn
Klaar, of toch niet helemaal?
Niets meer aan doen.
Mwah, toch wel.
Ik lees het nog een keer door en verbeter wat niet lekker klinkt (zoals eerder geschreven moet het lezen van een boek voor mij net zijn als luisteren naar een symfonie. De woorden moeten dansen, zingen, harmonisch klinken. De melodie moet kloppen en er mogen geen valse noten in zitten, wat trouwens niet hetzelfde is als taalfouten).
Maar kan het niet altijd beter? Wanneer is het genoeg? Of is het dat nooit?
Of is het faalangst wat mij parten speelt?
Ik ben een controlfreak, echt waar, zo een die geen werk uit handen geeft maar alles naar zich toetrekt. Die hele boeken schrijft voor vakantie back-ups en dan toch nog regelmatig inlogt vanaf de zonnige bestemming om er maar zeker van te zijn dat alles toch wel goed gaat. Zo'n iemand. Super irritant voor mijn omgeving, maar nog wel het meeste voor mijzelf.
Dus een logische redenatie zou zijn, geef het zelf uit.
Maar daar komt dan weer dat perfectionisme om de hoek kijken; ik ben geen redacteur, ik ben geen uitgever.
Ieder zijn vak.
Ik ben schrijver.
Ik moet het loslaten. Los laten.
Er wordt een onzichtbare sjaal strak om mijn keel getrokken en ik hap naar adem. Daar zit dus het probleem.
Ik strijk met mijn vingers over het scherm, over het papier, over de woorden.
Mijn woorden.
Ze zingen.
Het wordt tijd dat ze gehoord worden.
Mijn symfonie moet geboren worden, de draagtijd is voorbij.
Een concert is wat ze verdienen.
Ik wil het los laten.
Ik laat het los.
Ik laat een deel van mijzelf los.
Het is klaar (toch?).
