Auteur
Blogpost:
Mascha Gesthuizen
Kom in mijn leven, mijn lief!
Lieve Adriaan, Ik schrijf je deze brief vandaag. Deze brief die jij nooit ofte nimmer zult verwachten. De brief die mijlenver over mijn grenzen heen gaat. Ik durf niet maar ik moet. Geen andere keus dan deze stap te zetten en het laten gaan zoals het gaat.
Adriaan, we kennen elkaar nu ruim tien jaar. Zo lang is het geleden dat je in het leven van mijn zus kwam. Tien jaren die een ware kwelling voor me zijn geweest. Nu is het moment aangebroken dat ik dat met je ga delen. We maken tien jaar deel uit van dezelfde familie en jij denkt dat je me in die periode hebt leren kennen. Jij ziet mij als die stoffige accountant die weinig zegt en dan vaak wat murmelt. Die saaie zwager die altijd een pantalon draagt met een overhemd, bovenste twee knoopjes open en de manchetten altijd één keer omgeslagen. Bijziend, door mijn bril met dikke glazen heb ik van die kraaloogjes.
De afgelopen tien jaar hebben wij elkaar gezien tijdens familiegelegenheden, meestal bij mijn ouders, jouw schoonouders en een enkele keer bij jullie thuis. Wat een beperkt beeld heb je van mij gekregen.
Adriaan, vandaag is het zover. Ik laat jou een ander stukje Felix leren kennen. En dat doe ik met een reden.
Lieve Adriaan.
Ik twijfel. Wat zal ik eerst doen? Vertel ik je eerst mijn verhaal of doe ik eerst mijn bekentenis? Want dat is wat je hier van me krijgt, een verhaal en een bekentenis. Ik heb besloten dat ik eerst mijn verhaal vertel. In jullie ogen ben ik die grijze kantoorklerk. Die saaie seksloze man die zich alleen maar bezig houdt met cijfertjes en ’s avonds in zijn eentje voor de TV zit tot hij naar bed kan. O, dat doe ik ook wel eens Adriaan. Echter: veel vaker ben ik mijn andere persoon. Ik ga namelijk regelmatig naar homoclubs en parenclubs. Dat had je niet gedacht, hè Adriaan? Met lenzen ben ik best een mooie jongen. En dat ik homoseksueel ben, weet ìk al jaren. Al sinds de eerste keer dat ik me anoniem in de kont heb laten neuken bij het Ginkelse Zand vijftien jaar geleden. Wat een opluchting was dat; te ervaren hoe het echt bij mij zat. Dat pijn zo bevrijdend kan zijn! Sorry dat ik zo plastisch beschrijf, Adriaan, maar ik wil nu graag duidelijkheid scheppen. Het heeft te lang geduurd. Jij weet ook dat jouw schoonouders zoiets nooit zullen accepteren. Maar ik kan en wil me niet langer verschuilen.
En dan nu mijn bekentenis, Adriaan. Want ik kies jou natuurlijk niet zomaar uit om mijn brief aan te richten. Ik ben al tien jaar verliefd op je. Al tien jaar smacht ik naar je. Ik stel me voor hoe we met kerst elkaar schielijk zoenen als we de vaatwasser samen uitruimen zodat na het diner alle vuile vaat er meteen in kan. Hoe je voet langs mijn been omhoog glijdt terwijl je quasi geïnteresseerd luistert naar het verhaal van mijn zus, jouw vrouw, over haar laatste werkdag terwijl mijn ouders hun kaken laten malen op de iets te lang gebakken biefstukken. Hoe we na een avondwandeling in het donker met zijn allen nog iets drinken, hoe iedereen vast naar bed gaat en wij nog wat blijven hangen, ‘er nog eentje nemen’ en hoe we ons dan nauwelijks in kunnen houden, elkaar neuken voor het aanrecht en op de grond en er dàn nog eentje nemen, lekker tegen elkaar aangekropen om vervolgens giechelend naar boven te sluipen. Dan kom ik in een koud bed waar ik besef dat jij bij mijn zus in bed gekropen bent. De smart is bitterzoet. Tien jaar stel ik steeds weer vast dat je in het leven van mijn zus hoort en niet in het mijne.
Ik ga eraan kapot, Adriaan. Ik ga kapot aan mijn liefde voor jou. Kom in mijn leven, mijn lief.
Felix
Lees verder op mijn site
