Blogpost:
Mirte Debats
Kort Moederdag verhaal - Liefdevolle moeders
'Verdomme, verdomme, verdomme, waar zijn die kutsleutels!'
Nergens te bekennen. Wekenlang moet ik die ondingen aan de kant schuiven, omdat ze in de weg liggen. Maar goed, ik vind natuurlijk nooit iets als ik het nodig heb. Met nog een aantal vloekende woorden smijt ik dat verdoemde sleutelkastje, of beter sleutelvreter, sleutelmonster, op de grond. Met een klap en een hoop gerinkel beland het hout op de stenen. Dat het niet uiteen klapt van ellende is een wonder. Ik kan de drang niet weerstaan om het dinge nog een rotschop na te geven. Met een doffe klap knalt het tegen de muur. Precies op het moment dat mijn man beneden komt.
'Wow, wow, wat heeft die muur je misdaan?' Zegt hij grinnikend.
'Ach, hou je smoel, man!'
Nog steeds geïrriteerd blader ik tussen de stapels papier en tijdschriften op tafel.
'Waar zijn die duivelse, kutsleutels.'
Met een scheve, peilende blik kijkt hij me aan. Verslagen laat ik mijn handen op de tafel rusten. Hij hoeft allen op de kalender te kijken om mijn grillen, mijn woede, mijn frustratie, te begrijpen. Zo goed kent hij me. Zonder nog een woord te zeggen, neemt hij me in zijn armen.
'Het is goed.'
Ik weet dat het niet hoeft, maar toch doe ik de moeite om mijn tranen binnen te houden. Ik maak me los uit zijn omhelzing.
'Ik weet het, ik weet het.'
'Wil je dat ik meega?'
Ik schud mijn hoofd: 'Lief, maar dan voel ik me alleen maar ongemakkelijker.'
Ik werp hem een moedige glimlach toe. Hij knikte in antwoord. Daarna loopt hij naar de gang en verschijnt een paar minuten later triomfantelijk met de autosleutels in zijn hand.
'Succes, tot vanavond.'
'Dankjewel.'
Ik flikker de bos bloemen en het doosje Rituals, haar favoriet, op de achterbank voor ik achter het stuur plof en de deur met een ruk dichtsmijt.
Iedere keer doe ik weer langer over de maar al te bekende weg. Automobilisten achter mij toeteren in ongeduld. Op de drukke weg kunnen ze mij niet inhalen. Ach, wat haat ik ze, wat haat ik ze allemaal. Ik toeter opstandig terug.
'Hou toch je bek joh, lul!' Schreeuw ik de Audi na, die zich met moeite rond mij manoeuvreert om weer twintig kilometer per uur harder te mogen rijden. Een halsbrekende toer die net goed gaat. Was het maar niet goed gegaan, dan had ik een excuus gehad. Na een tocht van 1,5 uur, die makkelijk in een klein uurtje gemaakt kan worden, sta ik dan toch voor mijn ouderlijk huis. Met een diepe zucht loop ik naar binnen.
'Je bent te laat.'
Is de begroeting die ik van de vrouw, mijn moeder, krijg. In plaats van een antwoord, geef ik mijn vader, die de krant zit te lezen, een kus op zijn kalende hoofd. Hij vouwt de krant op en legt een hand op de mijne.
'Hé, lieverd.'
'Hé, pap.'
Een middag volgt, vol ongemakkelijke stiltes, betekenisloos gepraat over koetjes en kalfjes en uitspraken als: 'Je kunt wel zien dat je goed te eten hebt.' en 'Ja, ik heb je artikel gelezen. Grappig, hoor.' en 'Een freelance journalist? Ik zei toch dat je beter een bèta studie, zoals geneeskunde of informatica, had kunnen doen?' en 'Ellebogen van tafel, ben je nu echt alles van je opvoeding vergeten?' en 'Als je zo door gaat met dat roken van je en zonder een veegje make-up op je snoetje, moet je niet raar opkijken als je je man straks met een ander betrapt.' Ik antwoord al lang niet meer met kwade woorden. Een 'hmhm' of een 'Kun je me een croissantje aangeven?' is al sinds jaar en dag mijn strategie. Natuurlijk krijg ik tussen neus en lippen door ook wel een 'Ach, lieverd, wat leuk.', een 'Hoe is het nu met die vriendin van je, Joanne?, aardige meid is dat' en een, 'Doe ze de groeten van ons'. Om het bezoek te eindigen met een altijd terugkerende: 'Nu moeten we elkaar wel sneller weer zien. Het was zolang geleden. Wanneer kom je weer?'
Met een zucht van opluchting zit ik even later in de auto. Ik laat mijn bonzende hoofd even rusten op de steun voor ik de Opel start. Binnen een uur ben ik terug thuis. Mijn man gaat achter het stuur zitten, terwijl ik me op de bijrijdersstoel laat vallen. Even kijkt hij me vragend aan.
'Ik wil het er niet over hebben.'
Hij knikt begrijpend. Na een uur in de auto te hebben gezeten staan we voor een ander ouderlijk huis. Dit keer dat van mijn man. Hij pakt mijn hand bemoedigend vast en kust me op mijn voorhoofd. Nog voor we een stap hebben kunnen zetten, komt er al een oudere vrouw met grijzend haar het huis uit gevlogen.
'Mijn jongen, wat is het leuk dat je er bent!!!'
Ze vliegt mijn man om de hals. Ik sta er even verloren bij. Dan draait ze zich om naar mij.
'Hoi, ma,' fluister ik zacht.
Met een tedere stem en een lieve glimlach reageert ze begripvol: 'Hoi, schat.' Ze omarmt me liefdevol. Een paar momenten kijkt ze me onderzoekend aan voor ze zich op ons beide richt: 'John zit binnen. Kom, dan gaan we hem gedag zeggen.' Eén van haar handen rust op mijn onderrug met de andere zet ze de woordenstroom die uit haar mond komt kracht bij. Ik glimlach gelukkig.
