Auteur
Blogpost:
astridhabraken
Kort verhaal: Terug naar Anna
Verbaasd kijk ik om me heen in de lege woonkamer. Ik zag Nick hier toch net naar binnen gaan? Op tafel zie ik twee dampende koppen thee staan. Naast die stomme, houten adventskalender. ‘Voel je vrij om de laatste deurtjes tot aan Kerstmis te openen!’ stond op het briefje dat de verhuurder voor ons achterliet. Nick stelde voor het eerste deurtje meteen te openen, ook al is het eigenlijk pas voor morgen.
‘Er zitten vast chocolaatjes in, om ons welkom te heten. En laat ik daar nou net zin in hebben. Wacht, ik maak snel thee. Pak jij vast de kaarten, voor een potje jokeren.’
Ik ben nog geen vijf minuten boven geweest om het kaartspel te halen en mijn sloffen aan te doen. En ineens is meneer nergens meer te bekennen. Ik voel de koude rillingen over mijn rug lopen. Is dat van de windvlaag die ik in de kamer voel?
‘Nick, waar ben je? We gingen toch theedrinken? Of heb je stiekem het deurtje al geopend en ben je de chocolade alleen aan het opeten?’
Ik wacht tot ik zijn donkere stem hoor, ergens vanuit het piepkleine huisje op deze prachtige plek, midden in het bos. Toen we besloten alsnog weg te gaan deze kerstvakantie, waren we verbaasd dat het nog te huur was. Misschien was het de afgelegen locatie, of het feit dat er geen WiFi of telefoonontvangst is.
‘Ideaal,’ zei Nick toen ik mijn twijfels uitte over wat we anderhalve week zouden doen zonder Netflix, WhatsApp of Instagram. ‘Dan kunnen we eindelijk die stapel boeken lezen. En heb je gezien hoe prachtig je daar kunt wandelen? Drie tassen boodschappen mee, zes flessen wijn en wij hebben de Kerst van ons leven. Hoeven we ook niet te zoomen ter vervanging van de kerstborrel of het diner.’
Ik had me snel laten overtuigen. Als we kerst niet met familie en vrienden kunnen vieren, dan maar helemaal lekker met z’n tweetjes. Maar nu ik hier sta, in de doodse stilte, zonder mogelijkheid om iemand te bellen, bekruipt me een onrustig gevoel. Wat als er iets gebeurd is, als hij onderaan de trap ligt? Ik loop snel via de woonkamer naar de keuken, dan naar boven, naar de slaapkamer en de badkamer. Binnen twee minuten sta ik weer in de woonkamer; Nick is echt nergens te bekennen. Terwijl ik een van de mokken thee pak, valt mijn oog op de adventskalender en op iets dat ervoor ligt te glanzen. Als ik beter kijk, zie ik dat het Nicks trouwring is. ‘Hij zal er toch niet vandoor zijn, mij hier achterlatend in de middle of nowhere?’ Ik kijk naar buiten, maar zie hem ook niet bij de auto. Ik schud mijn hoofd en lach mezelf uit. Het is ook een idioot idee dat hij me nu ineens zou verlaten. En trouwens, zijn jas hangt ook nog aan de kapstok… Ik vraag me af of er een kelder is, of een ruimte die ik nog niet heb gezien. Ik maak nog een ronde door het huis, maar iets later sta ik opnieuw in de woonkamer. Nog steeds alleen en inmiddels ook wel geïrriteerd.
‘Nick, kom op. Ik weet niet waar je je hebt verstopt, maar dit is echt niet grappig!’
Het blijft stil.
Verder lezen? Klik door naar de site!
Lees verder op mijn site
