Blogpost:
Heleen van den Hoven
Korte verhalen en de vloek of zegen van een maximum aantal woorden.
Het afgelopen jaar heb ik ontdekt wat een enorme uitdaging zo'n maxium is. Het is allereerst een voordeel. Elk loos woord is er één te veel. Je leert schrappen en schaven tot je de essentie overhoudt.
Dat deed ik dus ook met mijn verhaal Chanson voor Nathalie.
Ze moest wonen in een provincieplaats, dus koos ik mijn geboortestad. Lokatie is voor mij altijd een grote inspiratiebron.
Ik schreef mijn verhaal en liet het aan mijn vaste proeflezer/coach lezen.
Ze snapte er niets van.
Wat denk je dat er gebeurt? vroeg ik. Dat is bij onze sessies altijd een betere vraag dan: Wat snap je niet?
Hm. Haar antwoord klopte niet met wat ik had gedacht te schrijven.
Terug naar de schrijftafel. Dan blijken 2000 woorden ineens een vloek. Uitleg neemt veel woorden in beslag. Mooie zinnen sneuvelen voor kortere zinnen. Toch moesten sommige beelden behouden blijven.
Een mysterie bedenken en geheel oplossen lukte me niet. Er zouden altijd vragen overblijven. Op zich is het niet zo erg, als lezers met je verhaal in het hoofd blijven zitten, maar er is een grens tussen geboeid en onvoldaan zijn.
In hoeverre het gelukt is, kun je zelf beoordelen.
Reacties zijn van harte welkom.
Chanson voor Nathalie lees je hier: Chanson voor Nathalie
