Auteur
Blogpost:
Norman Jansen
Leesfragment; Een gemakkelijke prooi
Opgedroogde stukjes huidsmeer en restanten van geronnen bloed, het is een waar feestmaal voor de vele aanwezige vliegen. Tientallen proberen er nog een stukje van mee te pakken, vele andere zijn vermoedelijk nog onderweg naar deze weerzinwekkende plek.
Gedumpt aan de rand van een vuilnisbelt. Klaar om verslonden te worden door hongerige ratten, honden of zelfs door de vieze magere duiven die zich af en toe te goed doen aan hun dode soortgenoten of andere kadavers die hier liggen.
Slechts een paar uur oud en dan al hier achtergelaten, half omwikkeld in een vieze oude doek. Moederziel alleen, naamloos, gedumpt.
Het is het kleine lichaampje van een pasgeboren meisje, haar oogjes zijn gesloten. De navelstreng nog zichtbaar verbonden met een stukje van de nageboorte. Niemand die haar hier ziet liggen. Niemand die dit kleine pasgeboren meisje in de gaten heeft.De constant aanwezige geur van dood en ontbinding trekt ze aan, honderden – misschien zelfs duizenden – vliegen er al rond. De vliegen zitten overal; op haar armen, op haar hoofdje en een enkeling probeert zelfs via het kleine neusgaatje naar binnen te kruipen. Op zoek naar voedsel of misschien juist naar een plekje om hun eitjes te leggen.
Slechts af en toe lijkt het kleine meisje voorzichtig haar oogleden te bewegen, in een schijnbaar verwoede en onmogelijke poging om de irritante vliegen op een afstand te houden. Maar misschien is het slechts de wind die haar oogleden doet bewegen, niemand die het zal weten.
Het heeft allemaal weinig zin, deze vliegen zijn het gewend om aan rottende kadavers te knabbelen. Meestal zitten ze vol met bewegende en krioelende maden of andere beestjes. Niets zal ze er nog van weerhouden om verder te gaan.De zon prikt ondertussen voorzichtig door het sluimerige wolkendek heen, de warmte zorgt voor een onbehagelijk en broeierig gevoel. Tegelijkertijd blaast de altijd warme Saharawind een wolk van fijn roodkleurig zandstof over het afval heen.
Enkele schapen proberen hier voorzichtig hun weg te vinden, verderop staat een broodmagere koe, zielig en alleen, herkauwend op een stuk donkergekleurd plastic. Krakkemikkige houten karretjes, de meeste volgeladen met ogenschijnlijk onbruikbaar afval en voortgetrokken door uitgemergelde ezeltjes, staan beneden aan de berg trouw te wachten op de terugkeer van hun eigenaar.
Deze schimmige plek, zoals er helaas wel veel meer van zijn in Bamako, de hoofdstad van het prachtige West-Afrikaanse Mali, wordt zichtbaar druk bezocht.
Volwassen mannen en vrouwen maar ook relatief veel kleine kinderen, waarvan sommige blootvoets en de meeste smerig van al het vuil, banen zich behendig een weg door het afval. Op zoek naar iets bruikbaars om door te verkopen, of gewoon om iets eetbaars te vinden en de altijd aanwezige honger te stillen.
Hier vind je geen blanke Europeanen, geen rijke Malinezen. Dit is het domein van de allerarmsten van de samenleving, de Afrikaanse samenleving.
Er lijkt ondertussen geen einde te komen aan de toevoer van afval, zowel chemisch, huishoudelijk als medisch afval verdwijnt op dezelfde berg. Alles op een grote hoop. Vrachtauto’s vol met troep dumpen met enige regelmaat hier hun lading op de alsmaar groter wordende berg. Zelfs vanuit onooglijke oude auto’s gooien stadsbewoners af en toe wat zwarte plastic tasjes en regelmatig hele vuilniszakken vol met afval zo ver als ze maar kunnen richting de berg.Ondertussen ligt het kleine meisje er nog steeds, hulpeloos en alleen, op haar rug met het gezichtje richting de licht bewolkte hemel. De oogjes nog altijd gesloten. Vliegen die respectloos over haar gezichtje lopen. Niemand die haar heeft gezien, of wellicht niemand die haar heeft willen zien. Wie zal het zeggen?
Verderop zijn de ratten al druk op zoek naar alles wat maar eetbaar is.
Zal dit de laatste rustplaats van het pasgeboren meisje worden? Naamloos achtergelaten tussen rottend afval, kadavers en wie weet wat voor giftige rommel nog meer?
Of dient zij straks als hoofdgerecht voor het maaltje van een paar hongerige zwerfhonden?'
Lees verder op mijn site
