Auteur
Blogpost:
Yvonne Franssen
Leesfragment nieuwe thriller!
"De voordeur van de woning staat open. Twee verhuizers dragen juist een zwartleren bankje naar binnen. Ik kijk toe als ze weer naar buiten komen, behendig in de verhuiswagen springen en aan een uit de kluiten gewassen fauteuil beginnen te sjorren. Een blonde jonge vrouw verschijnt in de deuropening en roept iets naar de verhuizers wat ik niet kan verstaan. Ik heb haar nog nooit gezien. Nieuwsgierig wandel ik dichterbij, juist als de blonde vrouw het tuinpad af loopt. Ongegeneerd werpt ze een blik in de kinderwagen.
‘Wat een dotje,’ kirt ze, ‘en wat heeft ze prachtige blauwe ogen.’ Ik glimlach trots zoals van me verwacht wordt.
‘Komt u hier wonen?’ informeer ik dan vriendelijk. De vrouw knikt en steekt haar hand uit.
‘Ik heet Cindy. En ik snap dat je verbaasd bent. Iedereen heeft ons al voor gek verklaard, maar ons maakt het niet uit. Het is een fijn en betaalbaar huis en ik geloof niet in duistere krachten of het kwade oog of dat soort flauwekul.’
‘Het kwade oog?’ herhaal ik beduusd.
‘Vanwege de moord,’ verduidelijkt ze. ‘Maar ik zeg altijd maar zo, je moet…’
Haar woorden glijden langs me heen. Ik staar de narcissen aan de overkant van de straat die zachtjes wiegen in het voorjaarsbriesje. Een vredig tafereel op een mooie lentedag, waarom bonkt mijn hart dan ineens als een bezetene? Ik voel me duizelig als de bloederige visioenen die me wekenlang hebben geteisterd zich plotseling weer in volle hevigheid aan me opdringen. Bloed op de vloer, overal bloed. En glasscherven. Een man met een donkere baseball cap aan de rand van mijn blikveld. Alex? Nee toch?"
