Blogpost:
Linda de Jong
Let niet op de rommel
Toch zet de vraag van mijn goede vriendin Amanda, of ik soms een boek van Marie Kondo zoek, me de rest van de dag aan het denken. Ja, ik ben echt een boekengek. Wanneer de flaptekst en cover triggeren, ben ik eigenlijk verloren. Het is alsof het boek aan mijn hand blijft kleven. Hetzelfde met cadeautjes, en krijgertjes. Geef me een boek en ik zal het lezen, of het nu een roman is, of een handboek over katten. De recensent in me zegt onherroepelijk ‘UITLEZEN!’ en wie denkt dat mijn innerlijk liever voor me is, die heeft het mis. Misschien is het nog niet zo slecht om te lezen, hoe de opruimgoeroe het opruimen in de praktijk aanpakt - bij heel gewone mensen mét rommellaatjes en kasten.
Mijn vriendinnen laten zich er verschillend over uit. Waar de één me liefkozend een lettervreter noemt, omdat ik zelfs onder het shoppen alles moet lezen aan folders en ander mogelijk materiaal, zegt de ander het liefst als vlieg op de muur te willen zitten, als ik straks mijn boeken inruim in de nieuwe boekenkamer. Die kamer wordt trouwens mogelijk gemaakt dankzij mijn lief, want hij heeft last van mijn rommel. Oeps, zeg dat nou niet! Waar ik over een woord struikel, bedenkt hij ze ter plekke nog veel erger, want in zijn ogen ben ik gewoon een hoarder. Stiekem hoopt hij dat een eigen kamer soelaas zal bieden, en dat al die stapels boeken, nu eindelijk eens (en voor altijd) verdwijnen in een nette, strakke wandkast. Dat laatste ben ik helemaal met hem eens, want ik wil niets liever dan mijn boekenkindjes nu eindelijk eens netjes uit te stallen.
Ja, mijn bloggerbestaan heeft de afgelopen jaren goed uitgepakt, wat boeken betreft dan. De kasten en planken zijn afgeladen, en ondertussen is het boekengespuis opgerukt tot in mijn kledingkast. (Hmmm, nee ik bagatelliseer niets, ik weet het, ze moeten er echt weg.)
Eens kreeg ik een heel mooie e-book voor mijn verjaardag, met lichtje nog wel. De achterliggende gedachte erachter was niet moeilijk te raden, maar ik kan het niet laten. Ik hou namelijk enorm van echte boeken (niet dat e-books niet echt zijn, maar je weet vast wat ik bedoel). Mijn e-book mag trouwens wel met me mee op vakantie, al staan er inmiddels ook boekenstapels op dit apparaat.
Maar dan begint het gemis, of gedonder, zoals mijn naasten het ook wel noemen en moet ik alsnog boekenzaken in. Regelmatig aai ik een kaft, duw ik mijn neus in het papier, en raak in vervoering door wat er allemaal geschreven staat. Elk verhaal draagt zijn eigen geheim met zich mee. Het moment dat je tot het besef komt dat je niet meer op de plek bevindt waar je dacht dat je was, terwijl de rest ongeduldig op je staat te wachten. Bloos… Oké ik geef het toe. Noem, het verslaving.
Wat een ander met zijn mobiel heeft, heb ik met mijn boeken, ik voel me verbonden. De verhalen laten me zomaar even wat zwerven in mijn hoofd, zonder sociaal media, zonder tijd. En het allerbelangrijkste (dan maar ouderwets) … het maakt mij blij.
Lees verder op mijn site
