Blogpost: Bronja Hoffschlag

Lezen voor de Vogelklas

05-07-2018 door Bronja Hoffschlag

+5 niet meer leuk × vind ik ook leuk

Ik moet een jaar of zes zijn geweest toen ik mijn eerste zielige beest mee naar huis nam: een oude duif, die tegen het raam van ons klaslokaal was gevlogen. Het dier was neergestort en de rest van de les had ik niet meer gevolgd, omdat ik me te veel zorgen maakte over zijn welzijn. Het bemachtigen van de duif was nog een hele opgave. Een groepje oudere jongens had het diertje ingesloten in een hoek van het schoolplein en schopte steeds een voetbal naar hem. Ik had niet de moed om het in mijn eentje op te nemen tegen die knullen, maar tussen mijn tranen door bood ik hen aan dat ze al mijn knikkers mochten hebben als ze mij de duif gaven. Ze lachten me uit, die stomme kleuter die haar schatten wilde ruilen voor een vieze verenbaal, maar dat kon me niets schelen. Ik vond het een goede ruil.
Voorzichtig stopte ik de duif in een kartonnen doosje dat ik op het plein vond en bewaarde hem de rest van de schooluren onder mijn tafeltje. Ik gaf hem wat water in de dop van een puntenslijper en een stukje van mijn boterham. Na schooltijd haastte ik me met mijn nieuwe vriendje naar huis. Hij woonde een paar weken in de schuur, waar ik hem voor en na schooltijd iedere dag opzocht, verzorgde en zelfverzonnen verhaaltjes vertelde. Toen hij weer kon vliegen, lieten ik hem vrij. Na Sander de duif volgden er meer vogels, egels, knaagdieren, kikkers, padden, een hazelworm, katten.
“Als ik groot ben, wil ik een huis vol beesten,” zei ik tegen mijn oma.
“Misschien vindt je man dat wel helemaal niet leuk,” antwoordde oma.
“Dan mag hij wel weggaan,” zei ik overtuigd. “Jongens zijn toch stom.”
Ik geloof ook heilig dat ik achter die stelling zou zijn blijven staan – het eerste deel in ieder geval – , maar gelukkig is Bert ook een dierenvriend en kwam dat huis vol beesten er gewoon.

In juli viert mijn roman 'P.I.D.' zijn eerste verjaardag en dat willen we graag op een bijzondere manier vieren. Met mijn vorige drie boeken deden we dit met een leuke winactie op social media, maar nu hebben we iets anders bedacht: de actie ‘Lezen voor de Vogelklas’.

Al vijftien jaar dragen Bert en ik Stichting Vogelklas Karel Schot een warm hart toe. Ook dat begon ooit met een gewonde duif. Voordat we katten hadden lapte ik vogels vaak zelf op, maar met de katten ging dat niet meer. Een buurvrouw raadde ons aan de duif naar de Vogelklas te brengen. In de loop der jaren brachten we er verweesde eendenkuikens, jonge Vlaamse gaaien die nog niet konden vliegen en die manlief van de snelweg had geplukt, een staartmees met een gewonde vleugel en een verongelijkte vleermuis die zijn kopje te hard had gestoten tegen ons zolderraam. Keer op keer waren we diep onder de indruk van de tomeloze inzet van de vrijwilligers van deze stichting en de hartverwarmende manier waarop er met iedere gebrachte patiënt werd omgegaan.









Vanaf zaterdag 23 juni hebben Bert en ik het nieuws rondom het olielek in de Botlek op de voet gevolgd. Honderden zwanen, maar ook andere vogels, onder de olie. In afwachting van de opbouw van het Noodhospitaal Maeslantkering, hebben de vrijwilligers van de Vogelklas zich dagenlang dag en nacht liefdevol ontfermd over deze 270 ‘oliezwanen’, totdat deze konden worden overgeplaatst om te worden gewassen. De onmisbaarheid van de Vogelklas is dus opnieuw gebleken. 

Vanuit Agemo Uitgeverij willen wij graag een steentje bijdragen en hebben besloten om gedurende de hele maand juli voor ieder verkocht exemplaar van mijn roman ‘P.I.D.’ €5,- te doneren aan de Vogelklas. En dan is het boek nu ook nog eens tijdelijk in prijs verlaagd voor de Agemo Zomeraanbiedingen!