Auteur
Blogpost:
Vincent Baumgart
Literatuur in tijden van corona
Die vraag houdt me af van lezen. Geen boekenwerkelijkheid biedt een handvat voor de ongekende problemen.
Hoe kan ik troost vinden in een man die op een dag in een tor veranderd blijkt? Er creperen nu duizenden mensen in ziekenhuizen, maar ook ongezien, moederziel alleen, afgesloten van hun naasten. Zelfs normaal begraven en rouwen is niet mogelijk omdat samenkomsten verboden zijn.
Laat ik F.B. Hotz eens proberen. Ik lees over een jongen die met zijn vader meegaat om wijn te verkopen aan restaurants. Eén van de mooiste verhalen van Hotz, want het gaat over het vader-zoon conflict; samen in de auto proberen beiden krampachtig iets aardigs tegen elkaar te zeggen, en de opluchting is groot als ze eindelijk weer terug zijn en de jongen afscheid kan nemen van zijn vader.
Maar er heerst CORONA! 'Irrelevant', zegt mijn denken, telkens als ik iets van 'voor' corona probeer te lezen, en dat is op dit moment alles. Straks zullen we de geschiedenis indelen in 'voor' en 'na'. Ik begin op een Borg uit Startrek te lijken, 'Seven out of Nine', omdat ik enkel nog gefixeerd ben op 'de oplossing', en dan is vrijwel alles 'irrelevant'. Alsof mijn geest ondergeploegd is in de modder en zich nu omhoog probeert te graven, met een enkel lichtpuntje, de hoop, in het vizier.
Dan komt er weinig van genieten van de subtiele en complexe wereld die de literatuur je voorzet. Een uitgehongerd mens heeft ook niks aan een fantastisch bereide erwt in een driesterren restaurant. Ik wil simpele dingen lezen die hoopvol stemmen en de wereld begrijpelijk maken en juist niet complexer.
Het leven is eendimensionaal geworden. Heeft literatuur nog zin op dit moment, of is dat iets voor het ogenblik dat we weer op adem kunnen komen?
Ondertussen speelt de brute werkelijkheid zich af; thuisonderwijs, kindergejengel, een uitschietende hand, een 'sorry lieverd, ik bedoelde het niet zo', een kribbige opmerking, een sneer terug, een omhelzing, en als het allemaal over is een echtscheidingspiek? Maar pesten op het schoolplein is opeens enkel een herinnering, en die rare buren van de overkant blijken best aardige mensen.
Als je leeft dan schrijf je niet en als je schrijft dan leef je niet, wordt gezegd over de moeilijkheden van het schrijven.
Misschien geldt dat ook voor literatuur in tijden van corona; we leven maar lezen niet. Of gaat die stelling veel te ver, en lezen we omdat we op dit ogenblik niet kunnen leven?
Lees verder op mijn site
