Blogpost:
Dominique Bosman
Long time no see!
Zojuist heb ik mijn laatste blog teruggelezen. Zo'n anderhalf jaar geleden. Die blogpost ging erover dat ik een nieuw leesrecord had gevestigd. Ik had namelijk twee boeken in een week gelezen en dat moest ik toen even kwijt. Ik eindigde met stoere jongenspraat over dat ik de hele Harry Potter-serie en de Hongerspelen-serie zou lezen. Dat eerste is mij helaas nog niet gelukt, het tweede wel. Een jaar geleden al om precies te zijn. Ik raad het je ten zeerste af de Hongerspelen te lezen als je angst voor saaie boeken wilt oplopen.
Echter heb ik sinds de laatste blogpost weer heel weinig gelezen. Stom. Het is zoals nieuwjaarsvoornemens: je begint er met goede moed aan, maar na twee dagen blijkt dat je het niet kunt blijven volhouden, je hebt ook nog andere dingen te doen. Toch blijft het hele jaar door in mijn hoofd een stemmetje weerklinken dat fluistert dat dat lezen mij toch erg goed zou doen. Dat ik een wereld mis die zo voor het oprapen licht. Ik weet niet meer wie dat zei, maar dat je door het lezen van een boek meerdere levens kunt leven in korte tijd.
Nu was ik een paar weken terug met een goede vriendin van mij in Waanders in de Broere, een grote boekhandel in het centrum van Zwolle - ga er langs als je in de buurt bent - en ik kreeg van haar het boek 'Alleen op de Wereld' van Hector Malot. Althans, ik koos het uit en zij kocht het, want ik was bijna jarig. Het boek, in een soort geremasterde uitgave, stond al jaren op mijn verlanglijstje maar ik heb het nooit durven kopen, want zoals je wellicht weet uit mijn vorige blogpost oordeel ik graag op uiterlijk, ook dat van boeken, lekker makkelijk. Dus er heerst altijd een angst dat het boek enkel voor de sier gekocht wordt.
Voor de verandering heb ik het boek eens opengeslagen en ik ben gaan lezen. Ik had een boekenapp op mijn telefoon gedownload die bijhoudt hoe ver je bent in het boek, hoe lang je nog moet lezen en die houdt een aantal interessante statistieken bij over je leesgedrag. Dit bleek ideaal. Ik bleef maar lezen, lezen, lezen. Ik heb momenteel ook zomervakantie en lees ook veel onderweg. Alleen op de Wereld is daarvoor een heel prettig boek. Ik loop gerust anderhalf uur vanaf het centrum van Amersfoort naar mijn huis waarbij ik tijdens het lopen alleen maar lees; en ja, ik pas heus op bij het oversteken.
Maar dit alles heeft erin geresulteerd dat ik nu al twee boeken heb uitgelezen. De eerste, Alleen op de Wereld in twee weken ongeveer en De man zonder ziekte van Arnon Grünberg in slechts vijf dagen, voor mijn doen een prima resultaat. Momenteel ben ik bezig in het boek Hoe lees ik? van Lidewijde Paris, een boek over de theorie achter literatuur en fictie: hoe lees je nu een roman en hoe ontdek je daarin motieven, thema's, verborgen signalen van de schrijver en verbanden. Dat lijkt me zo gaaf dat ik een boek zou kunnen doorgronden. Maar goed, dat vergt uiteraard discipline en geen zelfoverschatting. Van dat laatste had ik in mijn laatste blog wellicht wat last.
Nu hoor ik je denken, praatjes vullen geen gaatjes; je bent nu al in je derde boek van deze maand bezig en hoe weten we nu zeker dat je na de zomervakantie niet weer terug valt in je oude leespatroon, namelij kdat van een boek in het jaar. Simpel antwoord: dat weet ik niet zeker. Zoals ik zei is zelfoverschatting wat betreft boeken lezen een struikelblok, maar ik heb mij voorgenomen echt beter mijn best te doen deze streak vol te houden. Dat ga ik proberen door iedere dag een stuk te lezen in het boek waarin ik op dat moment bezig ben en steeds wanneer ik een boek heb uitgelezen, dezelfde dag beginnen in een nieuw boek, zodat ik meteen weer door kan en niet verval in de status: in between boeken.
