Het zal op mijn twaalfde geweest zijn dat ik mijn eerste zakgeld kreeg. Veel zal het niet geweest zijn, mijn spaarzame vader kennende – ik schat rond een kwartje (Voor de jongeren onder ons: dat was 25 cent in de tijd van de
gulden. Zoek dat maar op bij Wikipedia). Ongetwijfeld was er ook een soort van periodiek: elk jaar dat ik ouder werd, zal er iets bijgekomen zijn – mijn vader hield wel van systemen, dus laten we zeggen: op mijn dertiende was het 50 cent, en op mijn vijftiende wel een hele gulden! Rond mijn vijftiende begon ik serieus belangstelling te krijgen voor literatuur. Ik was slecht in gymnastiek, was bepaald niet de populairste in mijn klas, en compenseerde dat niet alleen met een bepaald soort bangige braafheid (daar werd ik ook niet populairder van trouwens), maar ook met iets waar ik wel uitgesproken goed in was: het toenmalige taalonderwijs op het gymnasium. Dat hield bij Nederlands in: buitengewoon goed literatuuronderricht, en dat begon ook niet al te flauw: gewoon bij ‘Hebban olla vogala nestas bhigunnan’ via Karel ende Elegast in het Middelnederlands en via Joost van den Vondel naar de Max Havelaar in ‘modernere’ tijden. Pas in de zesde klas kwamen echt moderne schrijvers zoals Hermans of – als de ouders toestemming gaven: Jan Wolkers – in beeld: daar moest onze tere ziel niet al te vroeg aan blootgesteld worden, was de toenmalige mening. Tegenwoordig zou deze volgorde in het literatuuronderwijs als dodelijk omschreven worden: eerst wat het verst van je afstaat aanbieden, oude taal… Ik weet zeker dat mijn eigen kinderen (van na de Mammoetwet) al anders onderwezen zijn. Toch (en ik denk dat je deze verdienste volledig op het conto van bevlogen leraren moet zetten), sloeg deze literatuur merkwaardigerwijs vaak genoeg aan. Zeker bij zo’n weinig beweeglijke studiekop als ik toen was.
Lees verder op mijn site
