Auteur
Blogpost:
Ingrid Oonincx
Hoe verzin je het?
Ik was halverwege de twintig. Na een bezoek aan New York, San Francisco en een paar prachtige natuurparken was ik aangekomen op de laatste halte van mijn Amerikaanse reis: Houston, Texas. Iets preciezer: een doodsaai voorstadje van Houston. Het was er warm, droog en stoffig. Rechte wegen doorsneden de dorre vlaktes. Door het ontbreken van trottoirs was lopen of fietsen een hachelijke onderneming. Om bij het winkelcentrum aan de overkant van de weg te komen, moest je de auto nemen.
Ik logeerde bij een Nederlandse vriendin die was getrouwd met een Amerikaan: een zwijgzame man die hield van alles wat god verboden had. Tenminste zo had ik hem leren kennen toen hij nog in Nederland woonde. Maar eenmaal terug op zijn geboortegrond had hij een complete transformatie doorgemaakt. Hij had God gevonden. En dat mocht iedereen weten. Ik luisterde naar zijn pogingen om me te bekeren en liet me gewillig op sleeptouw nemen. Daardoor leerde ik een heel ander Amerika kennen. Trump-land noemen we dat tegenwoordig.
Ik ontmoette mensen die trots waren op hun wapens en die meenden dat je altijd het recht hebt om je daarmee te verdedigen. Ik ging mee naar de kerk waar mensen ‘in tongen spraken’ en waar veel uitbundiger gezongen werd dan in de kerk die ik kende uit mijn jeugd in Brabant. Ik ging mee op bezoek bij een gezin dat in een aftandse stacaravan woonde en waar de kakkerlakken over de wanden liepen. Die mensen hadden rotte tanden en aten alleen maar junkfood. White trash worden ze daar genoemd. Ik vond ze best aardig.
Toen ik vele jaren later nadacht over een nieuw boek, moest ik ineens denken aan die arme mensen in die caravan in Texas. Wat gebeurt er met je zelfvertrouwen als je in zo’n omgeving opgroeit? Heb je dan genoeg bagage meegekregen om met tegenslag om te gaan? Welke rol speelt het geloof? En wat gebeurt er als je iemand uit die omgeving haalt en in Nederland plaatst?
Mijn Texaanse vriend was in Nederland een heel ander persoon dan in de Verenigde Staten. Maar ook ik ben 25 jaar later een ander persoon dan de twintiger die op bezoek ging in Texas. Identiteit is geen vaststaand gegeven maar afhankelijk van het moment en de omstandigheden. Het leek me interessant om dat onderwerp uit te werken in een thriller. Ik husselde wat elementen uit mijn Amerikaanse avontuur door elkaar, voegde er wat fantasie en nare omstandigheden aan toe en de mannelijke hoofdpersoon uit mijn boek Pretty Boy was geboren. Dat het verhaal zich uiteindelijk niet afspeelt in Texas, maar in New Mexico heeft te maken met de strengere wetgeving in Texas.
De Holy Bible die ik van mijn Amerikaanse vriend mee naar huis kreeg, staat nog steeds ongelezen in de kast. Het enige contact dat ik nu nog met hem heb, loopt via Facebook. Daarop verschijnen met enige regelmaat uitzinnige spreuken over God of foto’s van geweren.
Ik denk dat hij gelukkig is.
Lees verder op mijn site
